Undas (A Horror Story,Joke Lang)

"Kuya makikisindi"

Iniabot ko ang hinihithit na sigarilyo.

"HAHAHA!!" malakas na tawang nagpalingon sa'ken.

"Kuya naman eh,lighter. Kandila ang sisindihan ko!" tumatawang paglilinaw ng babae.

"Mag-isa ka lang?" tanong nya.

"Hindi kasama kita di ba?" pakwela kong sagot.

"HAHA!!"

Ang lakas nya talagang tumawa. Pero hindi naman ito makabawas sa kanyang ganda,lalo nga lang umaaliwalas ang kanyang mukha sa tuwing lumalabas ang kanyang mapuputing ngipin. Malamyos ang tinig,malamig na parang musika ang likha ng kanyang pagtawa. Parang paghele lang ng mapagmahal na nanay sa inaantok nyang bunso. Parang aksidenteng pana lang ni kupido sa puso ko,walang takas PRAMIS SAPUL AKO!!


"Eh ikaw ba?" patanong kong sagot.

"Galing pa kasi akong opis,alam mo na triple pay. Pero on the way na daw sila eh" .. Pagtutukoy nya marahil sa mga kasama nya. Pero wala naman akong pake,mas masarap titigan ang mukha nya kesa makinig sa mga pinagsasabi nya.


"Ah!" dyeta kong sagot.

"Im Jessa" lahad nya ng kanang kamay at sa kaliwa'y isinosoli ang hiniram na lighter.

"Zaragosa? Im Dingdong Avanzado" nakangisi kong tugon..

"AHAHAHA!!"

Nambulabog na naman ang malakas niyang pagtawa. Hindi ko na din napigilan,baduy ng pigilin ang kilig.Nakitawa na din ako. Hindi na machong itago ang saya!!
Nagpaligsahan kame sa pagbandera ng mga ngipin,buti na lang nagtoothbrush ako bago umalis ng bahay..

"Seryoso, Dingdong nga?" siya...

"Joke lang,RJ ang name ko" ako...


"Alam mo nakakatuwa ka!!"

"Alam mo nakakainlab ka" deep inside ay nais kong sabihin....


"Sino yan?" suway ko sa isipan at nginuso ang kaharap na puntod ng kausap.


"Ah Mama ko,wala pa siyang one year namamatay,last february lang" sumeryosong sagot niya.


"Kaya pala parang ngayong undas lang kita nakita ditO" sagot ko naman..


Kung nuon pa sana edi....
idudugtong ko pa sana kaso baka ibang isipin nya,akalain pa nya na minadali kong matodas ang ermats nya,hehe!!

Sa halip ay naupo na lang ako sa tagiliran ng puntod ng lola ko.
Ngayon ay halos magkaharapan na kame,face to face. Ultimo kisap-mata nya'y hindi makakatakas sa akin!!







"Naniniwala ka sa love at first sight?" mala - papa jonh lloyd kong tanong.

"Dito? Sa sementeryo?? HAHAHAHA!!" tumatawa na naman ang walangya. Akmang manghahampas pa na mabilis kong iniwasan,dahilan upang mawalan sya ng balanse at mapatuon sa aking mga hita. Parang romantic scene lang sa romantic movie. Parang nadidinig ko pa nga ang romantic music background eh,at habang nag-aangat sya ng paningin pataas papunta sa aking mukha,SLOW MOTION pramis!! At hanep lang sa special effects na hanging humawi sa bangs nyang tumataklob sa mukha nyang hugis puso. Walang matabang baklang sisigaw ng CUT!! Ako ang director ng MAGIC MOMENT na ito.
Hahawakan ko sana ang kanyang mukha,maganda ng panimula para sa isang romantic kissing scene,nang "SORRY"



"Uy!!" basag nya sa natigilang si ako.

"Uy!! Ikaw kasi" bumabalik sa katinuang si ako,SAYANG TSK!


Naupo siya sa tabi ko at pagkatapos ay napatingin sa papalubog na araw.


"Mahiwaga ang buhay ng tao nu? Puno ng misteryo. Gaya ng paglubog at muling pagsikat ng araw,ang tao darating at aalis. Pero sana gaya ng sunset at sunrise,
sana aware tayo kung kelan mawawala ang taong mahalaga saten,para kahit sa huli,masabi mo man lang kung gano mo sila kamahal"

May sincere side naman pala siya,siguro hindi pa nakakamove-on sa pagkamatay ng ina.


"Oo mahiwaga ang mabuhay sa mundong ito,punong puno ng surpresa at misteryo. Pero yan yung exciting part ng mabuhay eh,may thrill,may suspense" mala Bob Ong kong eksplanasyon at pasimpleng hinawakan ang kanyang kamay.



Napatingin siya saken,nagkatitigan kame. Hindi ko maintindihan pero may lungkot sa kanyang mga mata.
Nilapit ko ang aking mukha,determinadong ituloy ang napurnadang romansa kanina ngunit biglang nagring ang kanyang telepono,saglit din lang naglapat ang aming
mga labi. Sinenyasan pa nya ako na tumahimik daw, "Malapit na kayo?" dinig kong sabi nya sa kausap.


"Andyan na daw sila" at bumalik na sya sa puntod ng Mama nya.


"Mooommmyy!" sigaw ng tumatakbong batang babae. Kung nagkataong pareho kameng babae ni Jessa,baka malito pa ako kung sino ang tinatawag na mommy ng bata.
Nagyakap ang mag-ina ng magkalapit ang mga ito. "Namiss ko ang baby ko,hmm bango. Si daddy?" "Kasabay ni lolo,nahanap siguro ng mapaparkingan" sagot ng bibong bata.


Nagkatinginan kame ni Jessa. Nagkibit sya ng balikat at tumungo,nabasa ko pa ang "sorry" na mahinang binuka lang ng kanyang bibig.













Sana gaya ng sa mga tao,
meron ding sementeryong pwedeng paglibingan ng nasawing pag-ibig.
Meron ding ginintuang lapida na nililimbagan ng mahalagang petsa ng pagmamahalan,may puntod na taon-taon pwedeng balikan at pwedeng iyakan.


"Paalam Jessa"


"Oh bakit ka bumubulong?" nakangiti ngunit malungkot nyang habol,nadinig pala ako.

"Sino yun hon?"


"RJ si E-rik a-sa-wa ko" halos nauutal nyang pagpapakilala samen.




"Ah nice meeting you pre,una na nga pala ako,pakibantayan na lang si lola ha,baka makaalis hehe" nakuha ko pang magbiro.





Misteryoso at puno ng surpresa talaga ang buhay,



Mapagbiro ang tadhana..





Lilingon pa sana ako para muli,kahit sa huling pagkakataon ay sulyapan si Jessa pero pinilit kong wag na lang.







-fin-

Si Happiness at ang utol n'yang si Love

                                            Ano ba ang HAPPINESS?? 

 Bakit ang daming naghahanap dito? Saan nga ba ito matatagpuan? Bakit tila madalang ata ang nakasumpong??

                                                 Happiness!! Happiness!!

 Ano ba'ng hiwaga ang iyong taglay at ang lahat ay nagnanais na ikaw ay makamtam??

                                               Happiness!! Happinees!!

Tao ka ba? Pangalan mo pa lang,kaakit-akit na. Hindi nakakapagtakang ang lahat ay magnasa sa iyo!! O isa ka'ng bagay,im sure mahalaga ka.. Ga'no ka ba kahalaga sa buhay ng isang tao?? Kelangan ba talagang makapiling ka,hindi ba pwedeng pagbigyan mo ang lahat??

                                          Kamag-anak mo ba si LOVE??

Pareho kasi kayong "WANTED" ..... Kapag ba nakita ko si Love,makakasama na din kita??

                                                 Love!! Love!! Love!!

Alam mo ba'ng madaming galit sa'yo?? Paasa ka daw kasi!! Sa sandaling matagpuan ka na. Kapag sobrang sanay na sa'yo,at kapag 'yung tipong hindi na kayang mawala ka pa... Saka naman parang nananadya,bigla ka'ng nawawala,biglang maglalaho!!

                                              Love!! Love!! Love!!
                                            Happiness!! Happiness!!

Ano ba talagang papel nyo sa buhay ng tao?? Bakit kailangang matagpuan pa kayo,kung mawawala din lang naman?? Hindi ba pwedeng sa bawat oras ng bawat araw,sa bawat buhay ng tao ay makasama ka??
Hindi naman siguro kalabisang hilinging maging masaya? Sino ba'ng tao ang hindi umasam na lumigaya sa mga panahong nagmamahal siya? Minsan nakakainis na ang tadhana,masyadong epal. Madalas naman kapag umepal,laging sablay. Laging may naiiwan,laging may isang naiiwang lumuluha at umaasam,nanalangin ng walang katapusan,walang inaasahang tugon!!
Ano ba ang sikreto upang maging ganap na masaya? May mga teknik ba na dapat isa-alang alang? Hindi ba ang lahat ay may karapatang mahalin at sumaya? May mali sa buhay ng tao,may mali sa mundong ito!! Hindi ba parang komplikado?? Di ba magulo? At kung iisipin mo,malamang abutin ka ng habang-buhay bago malinawan.. Baka masiraan ka'pa ng kukote,at isa-isang maglaglagan ang turnilyo ng katinuan sa ulo mo!!  (kagaya ng sumulat nito)

Nakakarindi at paulit-ulit na mga hinaing at reklamo.....
Nakakasawa ang mga pangako..........
Walang katapusan ang mga gento,ganyan at sana.......

                                                          Pero??

Tama ba'ng isisi sa iba ang lungkot at sakit kapag nawala ang pagmamahal?? Reasonable ba'ng magalit ka sa mundo kapag nagloko ang asawa mo o di kaya eh two timer or ten timer ang syota mo?? Minsan naisip ko,hindi ka ba nagkulang?? Wala ka ba'ng ginawa upang hindi maging ganyan ang ending ng love story mo?? Ano ba ang mga bagay na dapat at hindi mo dapat ginawa?? Sinubukan mo ba'ng ayusin,ang magpatawad? Ok. Ipagpalagay na sinubukan mo nga,ilang beses mo sinubukan? Kay bilis mo namang sumuko...

Mali ba'ng sabihin ko na mas tamang ang sisihin mo ay ang sarili mo sa mga nararanasan mo? Walang dahilan para sirain mo ang buhay mo,mag-ubos ng panahon sa pag-iyak,pagmumukmok o 'di kaya'y paggawa ng walang kwentang nobela gaya nito!! Kasi pagbali-baligtarin mo man ang mga nangyare. Maganda man o hindi ang mga naranasan mo noong nagmahal ka,sa huli ikaw pa din naman ang nakinabang. Oo isa ka'ng broken hearted.. Isang broken hearted na matatag at may natutunan..

Normal lang ang maghintay,umasa,masaktan at mag-move on... Gasino lang ba ang mga yan? Im sure hindi ka pa mamamatay kapag iniwan ka ng "dream boy" or "ideal girl" mo!!

Isa pa walang nagsabing sasaya ka lang kapag nagmahal ka!!

                       Oo masakit naman talaga ang break-ups,danas ko na yan!!

Kaya next time na magmahal ka be "SMART",wag "GLOBE".. Mahina ang signal n'yan sa loob ng bahay!

                                             Kaya ako??

Kung ako'y magmamahal ulet...
Pipiliin ko 'yung isang babaing may panget na nakaraan,pero nakahandang magbago para sa'ken.
Isang babaeng hindi makikita ang mga mali sa buhay ko,sa halip magiging inspirasyon ko upang itama ang mga ito.
Isang babaeng may mababang pangarap,at mababaw na kaligayahan...
Para kahit baduy at paulit-ulit lang ang mga jokes ko,kasama ko pa din siyang tatawa!!

Mababaw din lang kasi ako..
Ayokong hanapin ang imposible.

46.66 Miles

                                                           Unano siya        Kapre ako
                                                    Isip bata siya             Matured ako
                                           Bugnutin siya                               Mabait ako
                                                       On diet siya        Matakaw ako



Sa dami ng pagkakaiba namin,nakapagtatakang nakatagal ako este nagtagal kami..

Baduy kapag sinabi ko'ng "tumangkad ka'ba?" .. Super unano niya kasi !!

Sablay ang cheesy banat na,
"Alam mo kung bola ka lang,hindi kita kayang i-shoot"
Kasi hinding hindi siya pwedeng maging basketball..
Mas madalas kasi eh para siyang "painting" ..
Oo "painting" ..
Ung "Abstract" ..
Ang hirap niya kasing intindihin.



Nonsense ang paulet-ulet naming away,na madalas ay resulta lamang ng kanyang "modern" na pag-iisip..
"Modern"  kasi,
"super advanced" ..
Wala pa akong ginagawa eh parang nahulaan na niya at nakuha ng magbintang !!



Nakakapag-init ng bumbunan ang kanyang mga trip..
Humahataw at ibang level ang topak !!
May mga times din na may  pagka-imbentor at writer..
Ang husay mag-imbento,na kesyo ginawa mo ito,iyan,ito,iyan,ito,iyan at ito at iyan at kung ano-ano pang walang katapusang ito at iyan !!


Minsan hindi ko alam kung saan ako lulugar,napaka-moody !!
Sala sa init,sala sa lamig ..
Kapag tinopak,kanyang katwiran lang ang tama,at kapag ako ang tama??
Mas type niyang wag makinig at wag magsalita..


Abnuyen..
Parang araw-araw na nagtatalo kami eh parang kindergarten yung kaaway ko..
Kapag may naipilit, GO!!
'Yun na 'yun !!
Kapag sinabi niyang ang "chemical symbol" ng "oxygen" ay H2o at "GD" ang "gold" yun na nga iyon.
Try mo kontrahin at WORLD WAR 3 sigurado...


Malakas mang-asar pero kapag ako na 'yung nag-umpisang mang-asar at napikon siya..
Lagot umpisahan mo na ang 900 na "im sorry" ..


Bilang niya kung ilan na ang na-text ko sa "all txt" ko..
Alam niya ang eksaktong oras ng expiration ng "unli" ko ..
Magtext sa iba,gamitin ang tawag sa iba?? Hmmm..
Nah Very Bad Idea !!
2 minutes nga lang na delayed ang reply ko,siguradong mag-aaway na kami..
At palaging sa akin nabubunton ang galit niya sa palpak na serbisyo ng "SMART" ..



                                    Hindi siya perpektong "GIRLFRIEND" ......
                           Madami siyang pangit na ugali at mga pagkukulang..

                     Pero yun ang reason at purpose ko kung bakit ko siya mahal ..
                                 Dito lang ako,uunawa sa mga ugali niya 

                                                              at
                               magpupuno sa lahat-lahat ng pagkukulang niya ...


                                  Hindi din ako perpektong "BOYFRIEND" ......
                                         Mahal ko siya at mahal niya ako.
                                                  Iyon ang mahalaga!!

Jeepney Fantasy

Napatitig ako sa babaeng katapat ko'ng nakaupo sa pampasaherong jeepney.

Abala lang siya sa pagkain at paghimod sa cornetto ice cream nya.

"betcha by golly wow,you're the one that i've been waiting for forever"

Ipinalsak ko ang isa pang bahagi ng earpiece sa aking tenga.
SAKTO!! GALING!!

Dinuduyan ako sa panaginip ng malamig na musika,muli kong binalik ang titig sa katapat ko'ng babe. Hindi naman sya kagandahan ngunit sa tuwing ilalabas nya ang maliit na dila upang saiirin ang ice cream sa mapula nyang labi,WOW!

"And ever will my love for you keep growin' strong
Keep growin' strong" ...

Lumalabas pa ang maliliit na dimples sa magkabilang pisngi,hindi ko tuloy naiwasang ipagyabang 'yung dalawa ko ding dimples!

"Akala mo ikaw lang ha" ...

Napatingin sya saken,tinitigan ko sya sa kanyang mata.
Wala akong pakialam,basta ang nais ko; manatili sa magic moment na ito.

ng biglang........................................... .

"Ma'aa para ho!!"

SHIT KANTO NA NG PRIMAVERA
TARA NA WAX!!   ,sabi ni Bonits..

Walang Pamagat Ang Isang Ito!!

Mahigit kalahating taon na ako'ng walang gf,saka pa natutong magdala ng condom.
Tuloy naalala ko ang mga past relationships ko,puro sa pangsekswal na interes lang ata sila umikot.

Gusto ko silang (alam na) at madalas sila ang may gusto saken (yabangan to) ..
OO maniwala ka..
Halos naman lahat ng naging gf ko ay sila ang may gusto sa'ken
May katarata,may visual impairment..
Nabulag...
Ginoogle ko ang "visual impairment" at "diabetes' ang unang word ko'ng nakita,komplikasyon daw ata sa sakit na ito.

Nakakabulag daw kasi 'yung height ko..
Ahem!!

5'11 lang naman,at salamat halos lahat ng ex's ko eh 'yung mga nabulag..
Pag naman kame na at tinatanong ko kung anong nagustuhan saken,madalas sinasabi eh yung dalawang dimples ko.
"Pucha,paano pala kung wala ako nun?" ,edi NGSB pa ako hanggang ngayon!!

Hindi ako maalam mangligaw,dinadaan ko sa bilis..
Sabi nga ni idol "mabuti na daw yung mabilis,hindi nauunahan" ..

"type kita,type mo ba ako?"
"kung type mo din ako,edi tayo na" ..
"kung hindi mo ako type,sabihin mo kagad,para titigil ko na ito at kalimutan mo na lang lahat ang mga nasabi ko" !!

Iyang mga linyang iyan at kung ano-ano pang panggigipit sa babae,ang maituturing ko'ng teknik.

Epektib naman... (madalas)

Pag type din ako,edi huli na kagad...
Wala ng intro,chorus kagad...

Matipid sa effort..
Madalas nga sa text pa,sobrang affordable magkasyota!
Alltxt10 lang,isang kindat at 1 week - 1 month na pagpapacute,happiness na.

Pero mali..

Sa sobrang bilis,
Napapa-aga din ang pagsayaw namin sa ritmo ng mapagpanggap na kamunduhan..
Nasa harap mo ang taas noong "lust" ,pero pilit mo pa din'g isanasaksak sa baga mo na "love" ito..

Pinapalangoy mo ang puso't kaluluwa sa karagatan ng pagnanasa,sa pag-aakala na sa kailaliman nito ay masisisid nga ang pinapantasyang pag-ibig.

Pero mali na naman..


Nais ko'ng sabunutan ang mangilan-ngilang babae na nakakausap ko at bumabanat sa'ken ng "ok lang senyong mga boys,wala namang mawawala" ...


Maling mali...

Nung una,akala ko tama nga ang litanyang yan.
Pero ngayon na kasing gulo na ng facebook timeline ang isipan ko,narealized ko na hindi ito totoo..

May nawawala din sa'meng mga lalake.. (o baka sa'ken lang,sa opinyon ko lang)

Ge babanat na'ko,masyado na'ng nahaba etong status ko eh..


Sa mga nagdaan ko'ng relasyon..

First gf ko mahigit 3 yrs kame - Iniwan ako..

Sinumpa ko'ng babawe ako..

May mga ilan ding ako ulet yung iniwan,pero papatalo ba ako eh ako ang bida sa status ko.
Mas marami ako'ng naiwan at naloko!!

Laro..
Laro..
Laro..

At madame-dame pang serye ng paglalaro,pag-aakalang laro at pagpapanggap ng laro.

Huli na bago mo pa mapagtantong..
Yung inaakala mo'ng laro lang para sa'yo,eh hindi pala..

Ang masakit..

Ikaw ang laro para sa kanya!

At pagkatapos ng mahabang panahon ng paglalaro at mapaglaruan..
Narealized ko'ng napakalaki ng nawala sa akin!!


Lahat walang happy ending,walang happily ever after.
Para akong tanga na naghahanap ng masayang wakas sa "dugtungan" na komiks.
At habang nagkakaedad ako,naiisip ko ang mga nasayang na oras at pagkakataon na sana eh sineryoso ko ang pagmamahal.

Tumatanda ako'ng walang napapatunayan kundi ang mga gusot na natakasan

Kung may medalya lang na matatanggap sa kalokohan,baka napuno na nito ang bawat haligi ng bahay namen.

At pigain ko man ang sarili ko,wala naman talaga ako'ng napala rito.

Kung meron man eh puro lamang frustrations at bitterness!

Pero hindi na'ko frustrated at bitter ngayon.
Madami nga akong natutunan sa mga experiences ko eh,at namaster ko din ang talento ko na pagsisinungaling..

The pains will always be there..
Pero sabi nga lahat ng mga bagay-bagay ay may kanya-kanyang tamang panahon.
Maiiwan ang sakit at kahungkagan sa puso,pero sa tamang panahon kapag natutunan mo'ng pahalagahan ng totoo ang pagmamahal.
Mawawala ang lahat ng sakit at mapupunang muli ang bakanteng puwang sa puso mo.

Anong Mabibili Sa Bente?

Iika-ika ang matanda..

Suot ang kanyang bota..

Mabagal at animo'y hindi na umuusad ang bawat hakbang..

Sinasagasa ng mahihinang binti ang sementado ngunit maputik ng daan..

Bakas mo sa mukha ang pagod..

Ang katawang baluktot bunga ng katandaan ay halos matuyot na..


Ngunit wala akong mabakas na takot o kahinaan sa mukha ng abang matanda..

Maliwanag ang aura ng kanyang kulubot na pisngi.

Ngumingiti sa bawat makakasalubong..

Nakatingalang lumalaban sa pagsubok ng buhay at hamon ng mundo!!



Kung pagmamasdan mo siya eh hindi mo maikakaila ang parusang tinatamo ng kanyang maedad ng katawan.

Sa maghapong paglalakad,paglibot-libot at pag-iikot sa palengke..

Sa abala ko'ng araw,ay emosyonal ko'ng nasuri ang kalagayan ng matandang babae.

At hindi ko na nasuway ang aking magkabilang pares ng mata nung magtubig ito..

Naalala ko ang aking sariling Inay at Lola..



Ibig ko'ng magalit..
Pero kanino?

Sino ang pagbubuntunan ko ng sisi at tampo??

"Nasaan kaya ang pamilya nya,mga anak nya?"


Ngunit walang nagtangkang sumagot sa tanong na binulong ng aking isipan..


Malakas ang hanging malamig na sinasabayan pa ng miya't miyang pag-ulan.

Walang bakas ng pag-init..

Tila nagtampo si Haring Araw at walang balak magpakita!!


Andun sa loob ng puso ko ang mga sinag..

Nag-aapoy at naglalagablab..

Nagpupuyos sa damdaming aksidenteng naramdaman!!



====================


"NAY PAGBIL'HAN NYO NGA AKO NG ITLOG PUGO NA YAN!!"

habol ko sa matandang ngayon ay palampas na ng aking pwesto..



Sakto naman ang binayad ko,

ngunit sinuklian ako ni nanay ng isang mat
amis na ngiti.

 

Hala Gising Bangon!!

May nabasa akong artikulo,ah link lang sa isa sa mga page sa Facebook (hindi ko na lang babanggitin kung anong facebook page 'yun) ..

Sabi sa artkulo;

Nakakapagod daw maging Pilipino?
WHAAAAAAAATTTTTTTTTTTTTTTTT??

Nakakainis ang mga taong ganito!!
Ang lakas pa ng kanilang loob na tawagin ang sarili nila na isang Pilipino,eh pagod ka na palang maging Pilipino eh,edi umalis ka na sa Pilipinas. B
aguhin mo'ng citizenship mo! Ang bayan mismo ay pagod na din,hindi sa korapsyon,hindi sa walang katapusang paglaban sa kahirapan,kundi sa mga taong inaako ang pagiging Pilipino ng mabigat sa kanilang dibdib.

Oo totoo namang maraming batik at dungis ang Bayang Pilipinas,tanggap ko ito..

Pero bilang isang Pilipino,wala ka'ng karapatang manumbat.
Lalo na nga kung wala ka namang nagagawa para sa ikabubuti nitong BAYAN!!

Pilipino ka ba,kung sa paraang negatibo mo nakikita ang BAYAN MO?
Naisa-isa mo pa lahat..
Polusyon
Korapsyon
Prostitusyon
Unemployment
Ano pa ba?
Ikaw na lang umisa-isa dahil ikaw lang naman ang malinaw ang mata sa dungis ng mahal ko'ng PILIPINAS.

Gumising ka ngunit sa maling PAPAG ka ata bumangon.
Nasa PILIPINAS ka pa KABAYAN..

Tanggapin na lang natin ang mga PUWING at sama sama tayo'ng magkusot ng ating mga mata.

Magkabuklod buklod tayo at baguhin ang mali'ng sistema.
UMPISAHAN NATIN SA ATING MGA SARILI.

"Hindi kailangan ng PILIPINAS ng GOBYERNONG MATALINO para umunlad,
hindi ang DAANG MATUWID ang laging nangangako ng TAMANG LANDAS,minsan kelangan nating lumiko. Isang GOBYERNONG may PUSO at KALULUWA ang kailangan ng PILIPINAS. Pusong maalam magmahal sa BAYAN at kaluluwang may TAKOT at PAGMAMAHAL sa DIYOS" ..

Hangga't may isang Pilipino'ng nagbubulag-bulagan,hindi aahon ang bayan,
Maghawak-hawak tayo ng kamay,harapin lahat ng hamon at sama-samang pagtrabahuhan ang pag-unlad na pinapangarap..

Break-Up Syndrome

Paano nga ba magpaalam sa taong ayaw mo namang umalis?

Paano ba sabihing "ge ingat ha!?" .
.
Kung deep inside naman eh ang gusto mo talagang sabihin ay "wag ka'na lang umalis please" ..

Paano ba magkunwaring hindi mo siya namimiss?

Pa'no ba magpanggap na ok ka, sa harap ng mga kaibigan niyo?

Pa'no na lang 'pag napadaan ka sa mga lugar na dating dinaraanan n'yo or madalas niyong puntahan?

Paano kumaing mag-isa?
Kung nasanay ka'na na kasalo siya?

Hindi ka'na naman ba kakaen?
"Mamamayat ka nyan!!" ..

Paano ba ang matulog?
Kung nasanay ka'nang katabi siya??

Noon super reklamo ka'pa kasi masikip at mainit.

Ngayong mag-isa ka lang sa higaan,maluwag na at hindi na rin mabanas.
Im sure naiisip mo siya nu??

Paano ang paggising sa umaga na hindi mukha niya ang iyong unang mapapagmasdan?
Ang mga ngiti nya'ng lalo lang nagpapatamis sa iyong kape.

Paano ang Araw ng Linggo?
Sisimba ka'pa ba?

Malamang mamiss mo lang siya.

'Yung pagdaldal niya habang nagdarasal ka,at 'yung pagyayakag niya pauwe kahit na nga kadarating niyo pa lamang.

Pero ngayong mag-isa ka lang sa upuan ng simbahan.

Im sure naaalala mo siya nu?,sana eh katabi mo siya.

Kahet na nga dumaldal pa siya habang nagdarasal ka.

Kahit pa magyakag na nga pauwe!!

At kahit humirit pa siya ng "jollibee" bago dumiretso ng bahay.
Ok lang..

Siya naman kasi 'yung totoong mahalaga eh.

Siya at 'yung makasama siya!!


Paano ba burahin ang 19 sa kalendaryo?

Paano na lamang ang "anniversary?
Ang Pasko?
Ang Pyesta?
Ang Bagong taon?
Ang Valentines Day?
(na madalas niyong pag-awayan ang spell "valentimes or valentines?)
At ang lahat-lahat ng mga okasyong madalas ay magkasama niyong ini-spent?


Paano ba ang lumimot?

Kung lahat-lahat ng mga bagay sa bahay at buhay mo ay nagpapaalala sa kanya?

Paano ba tumakas sa kahapon?
Kung kasa-kasama mo ang mga memories ngayon.

Paano ba ibaling ang atensiyon sa iba?

Minsan maiisip mo,mas okey na magka-Amnesia ka na lang.

Para makalimutan mo'ng lahat.

Lahat ng tungkol sa'yo.

Lahat ng tungkol sa kanya.

Lahat ng kahapon,lahat ng ngayon,lahat-lahat!!


Pwede ba'ng tumakbo ka'na lang ng malayo??

Nang malayong malayo tapos hinto ka sa lugar na walang nakakakilala sa'yo.

Sa lugar na walang nakakaalam ng lahat ng mga hirap at kalungkutan mo..

Pero hindi eh.

Matutulog ka't gigising sa umaga,tapos ano?

Namimiss  mo pa din siya di ba?


Paano ba maging masaya??
Kahit wala na siya.........



Minsan nakakainis ang tadhana!!

Bibigyan ka ng taong mamahalin,tapos kapag sobrang sanay ka'na kasama siya,kapag hindi mo na kayang mawala pa siya..

Saka naman parang nananadya,saka mawawala..

Kaya habang kasama mo ang taong mahal mo,wag kang magsawang sabihin at iparamdam kung gaano mo siya kamahal..


(wag ka'ng gumaya sa sumulat nito!!)




Kung sana'y kasing-simple lang ng pagsusulat ang pag-move on,at pagbuo ng isang maayos na relasyon.



Kung posible lang,wawakasan ko ang bawat "love story" ng "happy ending" sa huli....

LOVE??

Madami ang nagtatanong kung ano ba talaga ang totoong kahulugan ng pag-ibig.

Madami na'ng nagtangkang maghanap nito?

Mayroon namang ilang mga Henyo ang naglakas loob na gumawa ng mga nobela upang bigyang hustisya ang naturang bagay.

Para sa mga nakatagpo na ng tunay na kahulugan ng pag-ibig,saludo ako sa inyo.

Sa mga hindi pa natatagpuan.

Narito ang ilang mga pa-kahulugan na napulot ko pa sa pinakamadilim na sulok ng aking kaisipan.

Bahala ka ng pumili kung alin ang aakma sa iyo..


1. Ang Pag-ibig ay parang "tutuli" ;minsan hindi ito makakabuting manatili sa buhay mo.

2. Ang pag-ibig ay parang "LBM" ;kapag naramdaman na,hindi mahahadlangan nino man,lalabas at lalabas.

3. Ang pag-ibig ay parang "tibe" ;alam mo ng masasaktan ka lang,pilit mo pang inilalabas.

4. Ang pag-ibig ay parang "inggron" ;kapag nabuo na sa katawan mo,napakahirap at masakit ng tanggalin ito.

At ang pinaka-da-best sa lahat...........

5. Ang pag-ibig ay parang "utot" ;basta-basta na lang nabubuo,at ang masakit nito,kapag ginusto mo ng ilabas,hindi lahat ay kayang tanggapin ito.


Ano may napili ka'ba??


Ano nga ba'ng hiwaga mayroon ang bagay na ito at lahat eh nagnanais na ito'y makamtam??


Para sa akin ang pag-ibig ay kahalintulad ng isang "awitin" ...

Paulit-ulit lang na napapakinggan.

"Requested" ng lahat..

Pero hindi lahat ay napapagbigyan..
Pero hindi din naman lahat ng napagbigyan,ibig sabihin ay sumaya nga..

Madami ang nabigo at nasaktan,madami kasi ang nabulag at nabighani sa ibang "genre" ng kanta..

Kaya ako?? Ang version ng "pag-ibig" ko ay "minus one" ..

Hindi mo naman kelangang madinig ng paulit-ulit 'yung linya ng "i love you" ...

Ang mahalaga lang ay madama at madinig ang "melodiya"..
Ang kaluluwa ng kanta..

Time To Move-On

Binibisita ko pa din ang profile mo..
Sa mga albums na lang kita nasisilayan,buti na lang walang "who's viewed me" sa facebook..

Na-beat ko na nga pala 'yung high score mo sa "bubble puzzle" sa cellphone ko,pero pangalan mo ang tinayp ko nung i-save ko ito.
Akala mo hindi ko na mabebreak ang score mo nu?

Bagong kula at dinawni ko pa ang mga naiwan mo'ng damit sa durabox.
Ang bango no'n pihado!!

Tinanggalan ko na ng alikabok ang electricfan,bago na ang mga punda ng unan,pinalit ko eh 'yung favorite color mo,blue di ba??

May ilaw na sa kwarto,tinanggal ko na din ang mga sabit-sabit na damit at pantalon sa likod ng pintuan,naaaduwa ka dun eh,ang selan mo talaga!!

Ginagamit ko 'yung isang pares ng kutsara at tinidor na dinugas ko sa jollibee noong minsan kumaen tayo,pasensya ka'na sa inasal ko ha..
Na-excite lang ako,hindi ko akalaing may "metal spoon and fork" na ang jollibee..

Bagong gupit na ang mahaba kong buhok,nagplaplantsa na din ako ng panuot kong damit..
Eto pa'ng mas ikatutuwa mo,naghuhugas na ako ng paa bago matulog,hindi na hahaba ang nguso mo sa tuwing sasampa ako ng kama para mahiga. "yabang mo lang kasi,hindi naman ikaw ang naglalaba"...

Madalang na ako magyosi,ikaw lang eh wala ka'ng ebilibs sa'ken,sabi ko naman sa'yo kaya ko'ng tanggalin ang sigarilyo bigyan mo lang ako ng konting panahon..

Nag-aalarm pa din ang "reminders" ng cellphone ko tuwing "monthsary" natin..
Pinagdiriwang ko pa din ang bawat ika-27 ng kada buwan..






Kasama pa din kitang natutulog at gumigising..
Kasalo kita sa bawat pagkain.
Kalaro pa din kita sa "pusoy" ,(pahidan ng "lipstick" sa mukha ang matalo).
Natatawa pa din ako sa paulit-ulit at korni mo'ng jokes..
Pinakikinggan pa din kita sa mga halos imposible mo'ng mga pangarap sa buhay.
Nakikimura p din ako noong minsang mag-away kayo ng iyong tatay..
Katabi pa din kitang nanonood at tumatawa sa "willing willie"..
Ako pa din ang naghahanda ng damit mo tuwing ika'y maliligo.
Ako pa din ang taga-suklay at taga-tuyo ng buhok mo pagkatapos.
Kinakamot ko pa din ang makati mo'ng likod.
Binubunot ko pa din ang pailan-ilang patay mo'ng buhok.
Nakikisigaw ka pa din kasama ko kapag may laban si "pacquiao".


Kapiling pa din kita oras-oras at sa
araw-araw....


Pero ito ay sa imahinasyon at sa ala-ala ko na
lamang!!


Ikaw naman kasi hindi mo na ako nahintay!!


Ako naman ngayon ang maghihintay sa'yo.....



"Mahal pa din kita hanggang ngayon,buti ka'pa
bilis maka-move on" ....

Ang Balik-bayan

Mayabang ang pilantik ng balakang ng babaeng naglalakad.

Tumatalbog-talbog ang alsadong laman  sa malalim na biak ng kanyang pang-itaas.

Ang mga mahahabang biyas ng hita'y porselana sa kinis,
Parang hindi nausuhan ng libag.

Wala din kahit isang pirasong pantal o guhit man lang ng kapintasan.


Sumasabog ang ga-beywang na kulay abong buhok sa tuwing mahihipan ng naglalanding hangin.


Ang perpektong hugis ng puwet ay kumekendeng sa bawat perpekto din'g paghakbang.

Ano'ng panama ng mga modelong rumarampa,
na tanging dalawang manipis na tela lamang ang tumatakip sa kaluluwa?


Umere ang mga sitsitan at sipol ng mga malilibog na tambay sa kalyeng kanyang nirarampahan.

May isa pang wari'y nawala sa katinuan.


"YOWN!!" sabay hampas ng kamao sa hangin.


Ang ilan naman ay halos magsidapa na sa aspaltong kalsada.

Masundan lamang ang panginginig ng kuyukot na dulot ng paglalakad.



Hindi ito alintana ng dalaga.

Wala siyang pakialam.


Lalo pa'ng pinag-ige ang pagliyad at inarko ang kurbadang alindog.


Animo'y ginanahan pa sa atensyong nilikha ng kanyang presensya.


"Materyales fuertes" bulalas ng bungal na si Tasyo.


Nakakademonyo naman talaga..

Ngunit binulag na ng pagnanasa si Kulas "Isa siyang Anghel!!" proklamasyon nito habang nakaluhod..




Napangiti na lang ako..

Tinuloy ang paghithit sa pumapatay na bisyo.



Binubuksan ko ang mentos na sinukli sa'ken.

Out of stock na daw ang piso,kaya't madalas kendi ang panukli.



Nang makaramdam ako ng init mula sa  isang milyong mata'ng nakatanaw sa'ken.


??????????




Asa harap ko ang diwata..


Halos malunok ko ang inuutaot na piso este kendi.

Nanginginig ang bawat himaymay ng aking katawan.

Kumukulo ang dugo sa aking mga ugat,at wari'y nais magsiritan.

Para ako'ng nabuhay sa matagal na pagkakahimlay.


Hindi masapa ng dalawa ko'ng mata ang masarap na putahe'ng nakahain sa harapan..


Nangangako ng lagpas langit na kaligayahn ang dalawang pakwang hinahapit ng manipis na blusa.


Malapit na ako'ng dumighay nang......



"Udoy Udoy?" "Hey it's me Sandra!" makaraan niyang pumitik sa hangin.


Sumirok ang byaheng alapaap.


Hinding hindi ko makakalimutan ang boses na yun!


Ang boses na animo'y tulad ng sa mga naghahabulang kaldero.





"Hayop ka Sandro!!"

"Kelan ka pa dumating?" ..

Rainy Days and Mondays

Wala akong maisulat..

Blangko ang aking utak..

Nakaka-apat na stick na'ko ng sigarilyo..

2 tasang kape..


Walang gasino'ng tao sa palengke..

Nangangamoy bokya na naman.

Pag nagkataon;

tatlong kaluluwa na naman ang magtitiis ng gutom sa haba ng magdamag.


Ang bagal ng internet...

Halos hindi pa nangangalahati ang dina-download ko'ng pelikula.

Kabisado ko na ang laman ng aking mp3 files.

Kung ieexam ito sa aken ng boss ko,tiyak ko'ng makakakuha ako ng perfect score.

Ganun din ang videos,pc at psp games...

Ineedit ko kasi ang mga filenames nito kapag walang customer.

Mahusay na pamatay oras kesa maghintay ng paisa-isang notification sa facebook.


"Hayst!!"


Nakakailang buntong-hininga na ako..


"Argh!!"


Ilang palagutok din ng mga daliri at unat ng likod..


Malapit ng maubos ang kalahating araw ngunit wala pa akong nagagawa..



Nakakaburyong din ang buhay technician..


Ni-right click ko ang kaharap ko'ng laptop..


New text document..



"oo sa notepad la'ng ako nagsusulat"


Ewan ko ba't tamad na tamad ako mag-install ng microsoft office.


Alam ko kasi na hindi ko naman masisingil ang sarili ko kapag ginawa ko iyon.


Kung sa computer ng customer ko iiinstall yun,mahina na ang dalawang daang pisong talent fee!




"Diyes - trenta'y singko!!" palatak ng lumampas na kubrador..


"May patama ka Aje?" habol ng matandang parokyano..


"Wala ho,daplis sa pamigay ko'ng onse - trenta'y kwatro!!"



Muling tumahimik ang paligid..

Saglit akong tumayo ng upuan at ini-strech paitaas ang dalawang kamay.


Sinulyapan ko ang ibang mga pwesto..

Wala din'g mga customer.

Maluwag na maluwag ang buong building na aming kinapwepwestuhan!


Kahit mag-emergency landing ang Phillipine Airlines dito ay payapa silang makalalapag.



Pabalik na ako sa monobloc chair ko ng sa wakas ay may naglakas-loob na mangbulahaw!!

Napailing lang ako kasi hindi ko naman maintindihan ang pumapailang-lang na awitin.


Maranao song---sa kalapit ko'ng pirata-han nagmumula ang alien na musika.


Sanay na ako sa mga ganung tugtugin..

Halos kabisado ko na nga din ang ibang maranao na kanta,kahit na nga wala akong kahit isang salita na naiintindihan.



Email or phone                                                                                                                      Password

dr.wakwaxx@yahoo.com                                                                                                    ................



LOGIN



Wala man lang kahit isang notification,PM's or friend request.


"Pucha wala man lang nagmamahal sa akin ah!!"


Sumawa na ang mangilan-ngilan ko'ng kahuntahan sa chatbox.

Wala din kahit isang gift sa Texas Poker.


Ni-click ko ang maliit na 'x' sa dulong itass, kanang bahagi ng mozilla firefox..



"Whooaahh!!"



What to expect??

Sa lahat ng araw.

Pinaka-patay na araw ang lunes!

Hindi ko alam kung bakit ganun na lamang ka-tumal pag lunes.


At kahit si pareng google hindi kayang i-explain ang misteryo ng kamalasan ng araw na ito.


Hindi ako bilib sa mga lucky charms at fengshui.

Hindi naman ako chinese.

Koryano ako.

Koryanong Hilaw!!


Pero tumayo na din ako upang kalampagin ang tatlong maliit na chinese bells sa may ulanan ng upuan ko.


Pinikit ko pa nga ang aking dalawang mata habang ginagawa 'yon!


Pero sa halip na bwena-mano ang i-wish ko.

Nasambit ko eh "happiness!!


Natawa na lang ako..


"Ang bilis ah!" na'ng mapagtanto ko'ng mga naganap.


Tumatawa na nga pala ako sa sandaling ito.


Halos kilabutan pa ako ng muli ko'ng masulyapan ang mga maliliit na chinese characters  na nakaukit sa windchime.



"true ka promises??"

Ngunit hindi naman ito umimik.


Nagkibit balikat na lang ako at binalik ang mukha sa mumurahin ko'ng laptop.



Nais ko sanang tapusin na yung kwento ko sa symbianize kaso tinatamad ako'ng magsulat.

Madalas ganito ako.

Parang tamad na tamad ako'ng magkikilos.

Kahit ako nga mismo eh naiiyamot na din minsan sa sarili ko.


"Hayst"


Nakatitig ako sa notepad.

At sinubukang tumipa sa mga kupas na letra ng keyboard.



"Kleng! Kleng! Kleng!"



Wala namang hangin pero muling tumunog ang mga bells ng windchime.


"Kapag tumunog ang windchimes ng wala namang hangin,may masamang espirito" ...


Naalala ko pa'ng kwento sa'ken ng namayapa ko'ng Lola.




Bumilis ang tibok ng puso ko.



Pero hindi dahil sa takot..



"Kuya may internet ka?"

"Nag-a-upload kayo ng pix sa facebook?"


Tinig galing sa isang anghel na naka-uniporme ng Lyceum.


"KU-YA HE-LLO?!!"


"Oh Oh" laglag ang puso ko'ng sagot.


"Magkano naman Kuya?"


"Kahet pangyosi lang" nagpapacute ko'ng tugon.



Kung totoo man ang kwento ng Lola ko noon,

aba'y ibig ko ng ma-sapian!!


Ngayon na mismo!!



"Kuya add mo 'ko dali" sabi nya pagkatapos magawa ang pakay.


"Chat tayo minsan ha" "thank you!!"


habang palayo ng shop ko na nakangiti..



"wheeww!!"



Malayo na siya ng ma-realized ko ang isang bagay.



"Langya ka,bayad mo!"

Jepoy - Ey Tribyut

"Uwi na!!"
"Babalik ako mamaya"    taboy ko kay Jepoy isang umaga.


Hila - hila nito ang aking pantalon.


Pakiramdam ko'y ayaw nya akong paalisin.


"Laro muna tayo!!"

Parang nahuhulaan ko'ng sabi nya.



Inalabas ko ang aking kamay  mula sa bulsa upang abutin ang kanyang malambot na mukha.


Pagkaraan nun ay dumamba siya payakap sa akin.


"Shussshh!!  Madudumihan ako,papasok pa ako sa trabaho" ..


Yumuko ako at na'ng magkatapat ang aming mga mukha.


"Mamayang gabi ha,laro tayo!" bulong ko sa kanya.


Ngunit sumunod din siya hanggang sa labasan,parang gusto talaga akong ihatid.



Kinawayan ko pa siya at kitang kita ko ang lungkot sa kanyang mukha nung bumalik siya papasok ng eskinita.





Kapitbahay ko si Jepoy..


Isang gabi habang nakaupo ako't nagpapaantok sa pasamano ng terasa ay lumapit siya sa'ken.


Abala ako pagtetext kaya't hindi ko namalayan ang kanyang pagtabi.


Nagulat na lang ako ng may maramdamang humihila sa pantalon ko.




At mula noong gabing iyon,
hindi na napigilan ang pagkakalapit ng loob namin sa isa't isa.


Walang araw at gabi na hindi niya ako hinintay sa pintuan ng aming bahay..


Ang maamo nyang mukha ay wari'y laging nagnanais na makipaglaro.

Ang mga kilos nyang parang sa isang bata ay nakakapagdulot sa akin ng mumunting sigla!


Walang araw at gabi na hindi ako nasabik sa kanya.





Hindi ko lang alam kung bakit marami ang may ayaw kay Jepoy..

Kahit si Inay minsan ay pinagbabawalan ako'ng makipaglaro sa kanya.


Tinataboy siya ng iba kapag napapadikit o kahit kapag napapasilip lamang sa kanilang pintuan.



Espesyal si Jepoy..

Hindi man para sa marami..

Pero para sa akin espesyal siya!






"Kelan? Eh kasunod ko pa kaninang umaga ah?!!" gulat na tanong ko sa pinsan ko.

"Hila-hila pa nga sa pantalon ko nung palabas ako sa eskinita"


Barado ang lalamunan ko habang binabasa'ng facebook status ng aking pinsan.

Pakiramdam ko'y naubusan ako ng laway.

Hindi man ako mapaiyak,ramdam ko naman ang bigat sa aking dibdib.



Wala na si Jepoy.

Pinatay ng isang adik sa aming barangay.

Binagsakan daw ng bato sa mukha habang natutulog.




Sayang..

Kung nahulaan ko lang na huling araw na nya.

Sana nakipaglaro muna ako kahit ilang minuto.


Hindi ko naman nahulaan ang ibig niyang sabihin nung umagang 'yun.


Hindi ko naman kasi kayang intindihin ang mahihina nyang kahol nung hinahatid nya ako ng tanaw,


isang umaga para magtrabaho..

Lutong Macau (A True to Lies Buhay Abroad Story)

"Anak mapapadala mo ba?"

"Daddy psp"

"Kuya check mo iphone4,mas mura daw dyan eh"



Napapangiti si carlos habang kausap ang pamilya.
Kahit papaano nababawasan ang pananabik at pagka-homesick nya kapag nakakausap ang mga ito.
Kahit sa videochat lang.


"Miss ko na kayo" pero hindi nya maisingit ang mga nais sabihin.

Sunod-sunod at sabay sabay ang pagsasalita ng mga ito.

Puro mga bilin.
Puro mga gustong bilhin.



"Anak gawan mo ng paraan ha,nakakahiya naman kung ako lang 'yung hindi makakasama sa ekskarsyon" halos naluluha
           ng pag-uulit ng ina nya. Pinalungkot pa ang mukhang alipin ng tsintsansu. Nagmukha tuloy
           itong kalamay na may nakabudbod na niyog sa ibabaw.


Kapag ganoong nag-iinarte na ang ina,hindi na nya magawang tumanggi pa.

Isa pa,ngayon lang sya bumabawi sa magulang.

Ngayon lang din naman ito nakakatikim ng konting kapritso.

Mula ng mawala ang kanilang tatay ay sinalong lahat ng ina nya ang mga obligasyon.



"Oho papadala ako,hanggang bukas na lang ba----- Daddy si classmate ko may psp na eh" itatanong pa nya sana
           sa ina kung hanggang bukas na lang yung bayaran sa pasosyalan ng barangay nila ngunit nakisabat
           na din ang kanyang anak.


"Isasabay ko na lang sa bertdey mo anak ha,yun na'ng pinaka-gift ko. Malapit na din naman di ba?"
          
"Kuya iphone ha,thanks" singit naman ng kapatid nya.


Sumeryoso ang mukha ni Carlos.

Nawalan na siya ng ganang ngumiti.


Sabik na sabik pa naman syang makita ang pamilya sa webcam.

Agad syang naglog-in ng itext sa kanya ng kapatid na kinabitan na sila ng internet sa bahay.

Sa wakas mapapakinabangan na din ang pinadala nyang laptop na pinag-ipunan nya ng dalawang buwan.
May ilang linggo din siyang nagtiis na hindi maghapunan,mabili lang ito.

Naaawa kasi siya sa ina,minsa'y inaabot ito ng hating-gabi sa computer shop pag nagchachat sila.

Rumerenta lang kasi ang mga ito sa internet cafe.

Isa pa mahina na'ng baga ng kanyang ina.

Isang oras lang sa air-con'y sinisipon na.

Nais nga nyang ipakonsulta sa espesyalita ang hindi gumagaling na ubo nito.





Barmen si Carlos sa Macau.

Tagatimpla at taga-serve ng kahit anong gustong inumin o kainin ng mga guest.

Sosyal na alila - de kurbata!!

Bayad ang bawat oras ng serbisyo.

Kasama na ang pilit na ngiti habang nagtratrabaho.



Magkakalahating taon na din siya sa abroad.

Pero hanggang ngayon hindi pa din siya nasasanay.

Madalas pa din'g kainin ng homesick ang kanyang sistema.

Walang oras o araw na hindi nya naisip ang pamilya.
Ang mga barkada niya..
Ang bahay nila..
Ang makipot na eskinita..
Ang tambayan..
Ang inuman..
Ang lahat-lahat na kanyang naiwan..


Noong nasa Pilipinas pa lang siya'y halos isumpa naman nya ito.

Ang trabaho nyang halos pangkaen lang sa araw-araw ang kayang ibigay,na minsan nga'y kinakapos pa.

Ang pamilya nyang makikitid ang utak.
Ang nanay nyang madakdak.
Ang kapatid nyang feeling perfect.


Ang anak nya..
Ang gastusin sa pag-aaral nito..
Ang gastusin sa bahay..
At ang sira nyang lovelife..


Ginusto nyang takasan ang lahat noon.
Kasama na ang Pilipinas at ang bulok na palakad nito.

Pero ngayong nasa abroad na siya.
Parang gusto na nyang bumalik,kung may pakpak lang siya ay kanina pa sya lumipad pauwe!



Gusto nyang yakapin ang pamilya o kahit makita man lang sa personal.
Gusto nyang batukan isa-isa ang naiwang mga kabarkada,tapos aayain nya ng inuman.
Hinahanap-hanap nya ang samahan nila ng mga tropa sa Pinas.
Hindi kasi siya gasinong nakikisalamuha sa ibang mga pinoy sa Macau,karamihan kasi ay mayayabang,lalo na ang
    may mga magagandang trabaho at matataas na sweldo.


Nakatakas siya sa problema ngunit naiwan ang kanyang kaluluwa.
Ramdam na ramdam nya ang kakulangan sa kanyang pagkatao.
Ngayon nya narerealize ang napakaraming mga bagay-bagay.
Mahal nya ang pamilya at ang kinamulatang bayan.
Ang mga ito ang totoong nakakapagpaligaya sa kanya!!



................

"Pre may extra ka ba dyan?" si carlos na'ng mabungaran nyang nagkakape sa lamesa ang kahati nya sa apartment na si
                 Von. Tulad nya'y barmen din ito,at sa iisang lugar sila nagtratrabaho,sa City of Dreams.


Restday nila ngayon..


"Aga mo mangutang ah!!" sagot nito habang hinihipan ang hawak-hawak na tasa ng kape.


"Kelangan kasi sa bahay" ..


"HA??!! Kakapadala mo lang ah!! Baka akala ng pamilya mo eh napupulot lang naten ang kwarta dito!!"  hindi makapaniwalang
                   komento nito.


"Wala naman silang inaasahan kundi ako" matabang na sagot ni Carlos.


"Yun na nga eh pre,wag mo silang pamihasain! Sensya pre,pero nagpadala na ako sa bahay,tinatapos ko pang bayaran
     yung jip ni bayaw. Pag-uwe ko'y mamamasada na lang ako" paliwanag nito kay carlos.


"Hindi pre,ok lang nauunawaan ko" malungkot na tugon ni Carlos sa nag-iisang kaibigan sa Macau.


"Patusin mo na kasi si Rhea,na'ng may magatasan ka!!" nakangising mungkahi ni Von kay carlos.


"ULOL!! May asawa't anak yun sa Pilipinas" sigaw ni Carlos sa kaibigan.


"Oy nga pala sama ka ba sa'ken mamaya?" si von ulet.

"Saan,sa venetian na naman? Sus,kaw na lang peram na lang ulit ng laptop mo ha. Nagtext sila inay,magchachat
      kame. Alam nilang wala akong pasok ngayon eh" pagdadahilan ni Carlos sa kaibigan. Pero ang totoo'y wala na
      siyang pera. Pinadala nyang lahat sa pamilya sa Pilipinas.




.............


Nakatitig si carlos sa laptop..

Mag-iisang oras na din'g nakaalis si Von.

Sa lahat ng mga araw,ang pinaka-ayaw nya ay ang araw na wala siyang pasok sa trabaho.

Kung kay Von at sa mahigit labintatlong libong pilipino na nagtratrabaho sa Macau ay kapahingahan ang pinapangako ng araw na ito,
  sa kanya ay ang kabaligtaran. Madalas ay siya lang ang naiiwan sa apartment nila. Imbes na ipang-gimik kasi
   ay itinatabi na lang niya ang pera. Sayang din,ipapadala na lang sa Pinas. Madalas nga siyang mabulyawan ni
    Von,masyado daw nyang tinitipid ang kanyang sarili.

Sa mga oras na ito,si Von at ang madami pang pinoy ay may kanya-kanyang bagay na pinagkakalibangan.

"Isang araw ka lang mawawalan ng trabaho sa isang linggo. Hindi naman masamang bigyan mo ng konting luho ang katawan
     mo" ang madalas na idahilan ni Von sa kanya, pag inuusisa nya na hindi ba nagsasawa sa pagswiswimming sa
     Venetian. "Kesa naman sa San Malo,puro problemadong pinoy lang din ang makikita ko dun eh,saka sa putol
     na simbahan,sus!!" idadagdag pa nito.




Naiisip na naman nya ang pamilya sa Pilipinas.

Homesick na homesick na naman siya.


Kamusta na kaya si Drew,ang anak niya.
Maalam na itong bumasa at sumulat noong umalis siya,ang bilis nitong lumaki.
Hindi na siya magugulat pag-uwe nya'y meron na siyang binata.
Nakamana sa kanya ng taas,malaking bulas nga daw sabi ng kanyang ina.

Naisip din nya ang mommy nito,asan na kaya si Herlene? Ang kanyang unang pag-ibig.
Ang una at ang huli!!
Maglilimang taon na din mula ng sila ay maghiwalay,
at hanggang ngayon hindi pa din malinaw sa kanya ang dahilan ng paghingi nito ng espasyo.


"Si inay kaya"...
"kamusta na kaya sila dun?"



Ang dami nyang plano at pangarap para sa pamilya.
Nais din niya sanang ipaayos ang kanilang bahay. Tumutulo na ang bubong sa kusina tuwing umuulan.
Ang puting tiles na binili nya ay nangingitim na sa pagkakaistak,hindi mapakabit-kabit.

Kung tutuusin ay malaki-laki din naman ang ginagana nya sa trabaho.
Pero naging maluho ang kanyang pamilya mula ng makapag-abroad sya!
Ang ina nya'y ayaw ng magsuot ng ukay-ukay,linggo-linggong may bagong damit.
Dinaig pa siya na ang tanging bagong panuot ay ang unipormeng pangtrabaho.

Ang kanyang kapatid na babae ay ganoon din. Panay ang bilin nito ng mamahaling gadgets.
Hindi nga ito natuwa sa iniregalo nyang nokia phone,laos na daw yun at ngayon nga'y hinihiritan sya ng iphone.


Tama si Von..
Pinamihasa nya ang pamilya..
Pasan-pasan nya ngayon ang krus na sya din mismo ang lumikha.
Ninais nya lang namang bigyan ng kaligayahan ang mga ito,mga bagay na hindi nila natikman noon.
Pero mali pala.

Ngayo'y problemado siya..

"Saan ako kukuha ng pera? Kelangan na nga pala ni Inay bukas" ...........



Sumindi ang ilaw ng laptop ng buhayin nya ito.
Sumunod naman sa giya ng kanyang kamay ang mouse.



"Inay pasensya na kayo,hindi ko yata maipapadala bukas. Nakapangako ako kasi akala ko'y makakahiram ako sa kasama
        ko dito. Kung may mauutangan ho kayo dyan edi mangutang muna kayo't babayaran ko na lang sa susunod
                   ko'ng padala. Bunso 'yung psp mo eh sa bertdey mo pramis,sensya ka na kay daddy ha.
                            . I love you anak. Jing 'oo mura nga dito ang iphone,kaso sa sunod na sweldo
                                    ko na lang,  ok lang ba? unahin muna naten ang mga gastusin sa bahay.
                                           Oh ingat kayo dyan ha,pasensya na talaga kayo saken.

                                                                         Miss ko na kayo!!"








......................




Nakatitig si Von sa laptop..

Hindi nya naiwasang mapaiyak habang binabasa ang hindi na naisend na email..


“neih sīkm̀hsīk góng gwóngdùngwá a" na nagpalingon sa kanya,kinakausap na pala siya ng mga pulis.

"ngóh sìk góng síusíu a" maikling tugon niya.

"Ok we'll just call you for more questions sir,thank you!"

At hinatid na lang nya ng tingin ang ambulansyang kinalalagyan ng bangkay ng nagbigting si Carlos.

One Night Stand (That akward moment when you find out that your gf is your cousin)

Malinaw ko pa'ng nababasa ang mga letra sa mga bote ng beer na hindi na nagawang ubusin,REDHORSE daw.

Malinaw na malinaw pa din sa aking isipan ang mga nagaganap.

Hindi pa naman ako masyadong lasing.

Nabigo ang alak na ako'y gupuin.

Nagkalat sa sahig ang mga natapong chichiria.

Bumaha ng bahagya dulot ng mga natunaw na yelo.



"I love you wackie" bulong sa'ken ng babae sabay hila sa papa-angat kong ulo.

Sinalubong ko naman ang nag-iimbita n'yang mga labi.

Mas malakas ang espirito ng kamunduhan na sumasanib sa aking katawan.

Lumikha ito ng mumunting apoy at damang dama ko ang init na lumulukob sa aking buong pagkatao.

Umuungol siya sa pagitan ng marahas at nagpaparusa ko'ng halik.

Pinipiga ng aking labi ang kanyang bibig.
Malayang nakakapasok ang aking dila sa tuwing siya'y napapaungol.



Hindi ako makapaniwala sa nangyayare ngayong gabi.

Ang babaeng pinangarap ko lang na makilala ay nakainuman ko.

At ngayon nga'y kasunong ko pa sa byaheng purgatoryo.



"wackie wackie" bumubulong ito.

Hindi ko naman nauunawaan ang nais nyang sabihin.

Mas abala ako sa pakikipagshake-hands sa malambot nyang katawan.



Isinama ko siya sa aking pagbangon mula sa pagkakahiga sa makitid na sopa.

Nakatitig lang siya sa akin habang iniisa-isa ko'ng tanggalin ang kanyang mga kasuotan.

At na'ng malaglag ang kahuli-hulihang saplot niya'y tuluyan na akong nawala sa katinuan.


Naging abala ang dalawa ko'ng kamay at bibig.

Naglakbay ito sa mga lugar na kung babanggitin ko'y baka mawalan ng malay tao si Maria Clara.

Dahan-dahan ko na din'g hinubad ang aking mga suot.

Iniiwas ko pa'ng malaglag sa sahig ang pantalong hindi ko pa tapos hulugan.

Mahirap na't baka maisipan ng MSE na batakin,atlis in good shape pa ito kung saka-sakali.


Sumilay ang aking pinagmamalaking bandera.

Sa yabang ng pagkakatayo nito'y kahit ang madre'y matutuksong lumuhod.

Hinalikan ko siyang muli at tinitigan.

Kinakapa ko kung ready na ba siya sa nagbabadyang flag ceremony.


Kumakalmot na ang kanina lang ay nakayakap nyang mga kamay.

Naliligayahan..

Nasasaktan..

Na hindi ko maintindihan.


Sumasalubong ang kanyang katawan sa aking pagtaas at pagbaba.

Lumalakas na din ang kanyang pagbulong at pag-ungol.



"wackie after neto,ano?"


"HA?? Anong after neto?"


"Anong sa tingin mo,bakit ako pumayag dito?"



Aba malay ko!!

Sa totoo lang hindi ko naman alam.

Sa pagkakatanda ko'y wala naman kameng lahi ng manghuhula.

Ang tangi ko lang nalalaman ay ang pangalan nya.

Chel..

Yun lang!!



"I like you wackie"


"I like you too" napilitan ako'ng sumagot.

Wala akong balak mabitin lalo't ang dahilan lamang ay dahil hindi ako nakisimpatya sa nararamdaman niya.



Lumipas pa ang siguro'y kalahating oras na'ng sa wakas ay sumabog ang bulkang taal.


Dali-dali nyang inayos ang sarili.

Ako naman ay ganun din.

Ihahatid ko pa siya sa sakayan.

Maghahating-gabi na at sabi niya'y nais nyang umuwe.



"Akina ang number mo" sabi nya bago umakyat sa pinarang bus.



"sa uulitin,thanks" una nyang text habang ako'y pabalik na sa bahay.


"Rachel Castillo nga aba,taga-lipa ako" naiinis nyng sagot nung ulitin ko sa kanya ang kanyang totoong pangalan at tirahan.


Kinabahan ako..

Mga ilang piraso pa'ng text messages at pagpapakilala sa isa't isa.


At

Muntik ko ng nabitawan ang selpown ng sabihin nya kung sino ang kanyang tatay.


"PATAY!!"


PINSAN....

I Am No Superman

I want to spend my lifetime with you,

i'll be happy just resting my head on your shoulder.

As we watch the showering stars,

Quiet and magical,but yet so far.


I want to build my dreams with you,

i'll be happy just waiting until they all do come true.

Coz with you i knew i am home,

im gonna lay my heart to this world of our own.


I dont wanna last a minute,

without a glimpse from your eyes.

You're all i need and i know that somehow,

Everything's gonna be alright,

if everyday's started with your sweetest smiles.


I dont wanna lose your love i will die,

i cant live this life alone.

You are the reasons,the answers to my questions.

Besides you is where im staying,

promise me you ain't leaving.


I want the whole world to see,

how thankful i am that you're here with me.

And if i can,i want everyone to know,

i love you so much and cherish you so.

I Love You 10x

The day has come to vanish
the loneliness,as i accept the love you promised.
I will be daydreaming no more,
as i let your love to enter,
my heart's open door.

There'll no more tears to shed
coz ev'ryday it is 'i love you' that you repeatedly said.
Sitting besides you before the sunset is enough,
You and i holding hands,
gladly embracing the warmth of our love.

Suddenly all the pains has gone away,
coz i have you here to stay.
Yes indeed i am your man,
yet i dont like to be your number one.

I rather like to be your number two,three,
and four.
Would you always answer back as i call?
Five,six,seven,eight,nine and ten.
It is ten times more i love you then.

My Guardian Angel

Chapter 1

Biglang-bigla naman ang pakikipaghiwalay sa'kin ni Kathy.
Sa init ng aming relasyon, hindi ko man lang naisip na manlalamig siya ngayon.
Parang ulan lang sa pagsapit ng dilim, sa kabila ng napakainit na maghapon.
Parang climate change lang, pagkakaiba lang ay ang climate change may dahilan, kawalang disiplina ng mga tao…pero ang pakikipagbreak sa'ken ni Kathy, wala!
Ewan ko lang…
Clueless…

"Ayoko, hindi tayo maghihiwalay. Hindi ako papayag, magpapakamatay ako!!"
"Edi magpakamatay ka!!"
"Edi magpakamatay ka ka ka ka ka ka!!"

Umeeko ang huling salitang binitawan ni Kathy.
Dere-deretsong nagdadive sa kukote ko.
Naghahamon.

"Akala mo hindi ko kaya ha?!"
"Wag mo akong subukan Kathy!"
"Tignan ko lang naman ,siguradong mas malaki pa sa'yo ang konsensyang mararamdaman mo oras na tumalon ako dito, letse ka'ng unano ka!"

Kring Kring!! Kring Kring!!

Patalon na sana ako na'ng biglang tumunog ang aking telepono.
Unknown number?
Tignan mo nga naman oh, ako lang ata ang kaisa-isang magpapakamatay na may dalang selpown. At take note, buhay na selpown na nakaloud pa ang volume.
Madalas suicide note ang bitbit ng magsusuicide di ba?
Masama ba'ng isama ko ang cp sa pagtalon ko?
Nabili ko ito mula sa unang sweldo ko eh, may sentimental value to para sa akin.

Kring Kring!! Kring Kring!

Muling ring ng telepono.
Hindi ako naniniwala sa guardian angel na nagliligtas sa'yo sa oras ng kapahamakan.
Sa guardian devil baka pa, puros kamalasan ang nangyare sa'ken ngayong araw eh.
Tumama ang alaga kong numero sa jueteng, yun nga lang wala akong taya. Namatay ang alagang kong pusa, ewan ko lang kung bakit, basta nagising ako isang umaga, pero siya eh hindi na.
At ang pinakamasaklap na kamalasan sa lahat, ang break-up namin ni Kathy.
Taragis naman talaga oh, pag magagahasa ka talaga ng kamalasan. WAGAS!
Pero perfect timing eh, ga-kulangot na lang ang pagitan ko sa kumakaway na kamatayan ng biglang ola KRING KRING!

"Hello" garalgal na boses ng sumagot na babae.

"Sino 'to?" sagot ko naman.

"Kanina pa kita tinetext, hindi ka nagrereply" hagulgol nya.

"HA? Teka teka!" nalilito kong sagot tapos pinindot ang buton na puputol sa'ming usapan.




Chapter 2

Kring Kring!! Kring Kring!

Kabado kong pinakikinggan ang tunog ng pag-ring ng kabilang telepono. Kung sino man sya ay hindi ko alam, kelangan ko nang kausap dahil kung hindi mamatay na talaga ako.

Kring Kring!! Kring Kring!!

Isa pang set ring sa kabilang telepono.

"Hello" gumagaralgal kong pagbati.

"Sino 'to?" sagot ng boses lalaki sa kabilang linya.

"Kanina pa kita tinetext, hindi ka nagrereply" syang nasambit ko para lamang meron kameng mapag-usapan.


"HA? Teka teka!" nalilitong sagot ng lalaki sa kabilang linya sabay…

Tuuuuuuuuuuuuut

“Waaaaaaaah, baket nya ko pinatayan ng telepono? Ngayong kelangan ko lang ng makakausap.” ni-redial ko ang numerong unang rumehistro sa aking utak kanina.

Walang lamang contacts ang luma kong Samsung phone, nireformat ko ito ng walang panghihiniyang. Sa daan ay bumili ako ng bagong simcard dahil sa kagustuhan kong walang makahanap o maka-trace sa akin. Isa akong walang kwentang tao, walang future. Nang makita ko sa internet na naibagsak ko nanaman sa limang pagkakataon ang Bar alam kong gigilitan na ako sa leeg ng nagpalaki sa akin. Tumatanda ako ng walang pinagkatandaan at sinusuka na ako ng aking step-father.

Palibahasa ay ulilang lubos na ako mula sa aking mga magulang na maagang kinuha ni Lord. Ang pangalawang asawa na ng aking mama ang nagpalaki sa akin at ngayon ay sinisingil na nga ako sa aking mga pagkaka-utang. Tampulan na ako ng tukso ng aking mga step-brothers and sister.

“Mababaliw na ako kaiisip” sigaw ko sa loob ng carnap kong kotse.

Oo carnap ko nga ang kotseng minamaneho ko ngayon. Galing ako sa pipityugin apartment ng walang-hiya kong boyfriend ng makita ko sya sa aktong panloloko. Hubo’t-hubad ko syang nadatnan sa kanyang kwartong may katabing…LALAKI! Oo, lalaki, ang walang-hiya pala ay bakla.

Inihagis ko sa kanya ang bag kong wala namang laman, nagising ko sila ng ka-espadahan nya. Nagmamadali akong tumakbo, hindi ko alam kung humabol sa akin ang loka dahil wala naman syang saplot sa kanyang katawan. Sa labas ng kanyang apartment ay may isang Kia na nakaparada na para naman pinagsadya ng kapalarang makita ko at laan talaga para sa akin. Bukas ito’t nasa loob ang susi. Buti na lang at naturuan na ako ng baklang exboyfriend kong magmaneho kaya walang pagdadalawang-isip na kinuha ko ang nakabalandrang sasakyan sa kalye.

Kring!! Kring!! Kring!!

“Sumagot ka na please.” paki-usap ko sa hangin.

"Pwede ba? Istorbo ka eh." inis na sagot ng lalaki sa kabilang linya "Mamamatay na ako maya-maya oh." dagdag pa nitong sagot.

"HA? Baket ka mamamatay, may malalang sakit ka ba? May malalang sakit ka ba? May malalang sakit ka ba? " paulit-ulit kong tanong.

"Kelangan talaga paulit-ulit, unlimited? Magpapakamatay ako, angal ka?" nakikinita kong umuusok na ilong nyang reply.
"Baket ka magpapakamatay, masama yan?" sa isip-isip kong uunahan pa akong mamatay ng kausap ko.
"Ano ngayon sayo?" sagot nya.

"Eh baket ang sungit mo? Ikaw na nga tong inaalala eh." sagot ko naman sa kanya. Nawala bigla ang mga luha sa aking mata dahil meron din pala akong katulad ng sitwasyon ng mga oras na ito.

"Alam mo ang epal mo lang eh, kanina pa dapat ako patay eh. So if u wont mind tatalon na ako?” naiirita nyang sagot.

"WAIT!” sigaw ko naman.
"Ano na naman, pwede ba tantanan mo ako!"

“Suplado ka ah! Ikaw na nga tong inaalala! Gusto mo kotongan kita dyan eh. Oh kaya itulak na kita dyan ng mapadali ka na!” yamot ko na rin sagot sa kanya.

Sumisigaw na ako sa asar. Hindi naman ako mabilis magalit pero maikli ang pasensya ko sa mga nagsusupladong frog. Kung kanina'y ibig ko'ng magpakamatay, ngayo'y gusto kong ng pumatay. At kung katabi ko lang 'tong lalaking to, malamang kanina ko pa siya hinulog mula sa kung saan man nyang kinatatayuan.
“Bago ka tumalan, may request lang ako.” pag-babago ng aking tono at seryoso kong tanong.

“Aba’t ginawa pa akong radio station. Batian portion ba to? Di ba ako dapat ang magrequest? Yung mga nasa deathrow di ba ginagrant 'yung request nila bago sila isalang sa bitayan?” sarkastiko nitong reply.
"Anong bang request mo ng matigil kana? Kanina pa ko excited mamatay eh."
“Nalulungkot kasi ako eh, baka pwede mo naman akong kwentuhan. Wag ka na umangal dyan, magkwento ka na. Huwag mo na muna ko sungitan total naman huling kwento mo na to dahil mamaya deds kana. Baket ka nga ba magpapakamatay?”

--> by miss red





Chapter 3

“First girlfriend ko si Kathy, hindi ko naman siya crush nuon eh. Ewan ko ba, naimmune lang ata ako sa pagmumukha niya.

Kaeskwela ko kasi siya mula grade one hanggang fourth year high school. Tapos ayun akala ko gusto ko na siya, pero sulit ang maling akala eh.

Ang ganda ni Kathy noong magdalaga, malayong malayo sa pagiging uhugin nya noong elementary kame. Lumaban pa nga siyang Campus Muse noong 2nd year na kame eh,
yun nga lang natalo. Anak ng principal kasi ang kalaban, naka-retainer pa. Syempre halos magrebolusyon ang mga campus headaches, mga repeater na admirers niya.

So bilang simpatya siguro, araw-araw may natatanggap na loveletters si Kathy. Ako naman? Deaththreat na pasimpleng isinusuksok sa bulsa ng bag ko.”

"Hayop ka, boyfriend ka ba ni Kathy. Layuan mo siya kung ayaw mo'ng manghiram ng mukha sa aso"

“Yan ang madalas na laman ng death threat, na hindi ko naman pinansin noong una. Ang tapang ko kaya, hindi ko madama ang kaba. Isa pa sinong mag-aakala na tototohanin ng mga kumag ang banta.

Isang hapong awasan, dahil magkapitbahay din kame ni Kathy. Sabay kameng nauwe, palabas na sana kame ng gate ng iskul ng bigla na lang may lumipad na sipa sa aking pagmumukha. Totoo pala 'yung kasabihan na kapag malapit ka ng mamatay, nagislow-mo ang lahat. Nabasa ko pa kasi ang tatak ng sapatos, bago tuluyang lumapat sa aking mukha. At dahil nga slow-mo ang pangyayare,sigurado akong hindi si Bruce Lee ang tumadyak sa'ken.

Sa liit nyang 'yun, nakakabilib na umabot sa nguso ko ang roundhouse kick nyang pinakawalan. Noong intrams ko na lang nasulit ang aking kuryusidad, varsity pala ng sepak takraw ang walangya.

Kay Kathy ko unang natutunan ang pagpapahalaga sa isang gamit. Noong namantsahan kasi ng tumulong dugo ang suot ko'ng polo, sinabihan niya ako na pagkahubad daw ay labhan ko kagad. Nakakakilig lang kasi habang sinasabi niya sa'ken 'yun eh ramdam na ramdam ko ang pagiging concern nya sa'ken. Sa katunayan sinapak pa nya ako nung sabihin kong wag na't itatapon ko na lamang. Matatanggal pa naman daw, ibabad lang daw kagad sa klorox.

Akala ko laging ganun na lang ang papel ko sa buhay ni Kathy. Taga-salo ng sipa at suntok ng nagmemeno-pause nyang admirers, pero nabago ang lahat nung mag-JS kame. Kung nalaman ko lang na sa araw ng JS papanig ang swerte sa'ken, malamang nagpa-JS na'ko kahit hindi pa February.
Nakainom ako noon eh, loko kasi mga kaklase ko may dalang alak na nilipat sa bote ng C2. Hindi ko alam kung ano talagang mga nangyari nung gabi ng JS Prom, natatandaan ko lang last dance ko si Kathy. Tapos eto paggising ko may syota na ako, may hang-over din.”

"Teka nakikinig ka ba?" putol ko sa pagkwekwento ko ng mapansin ko'ng parang hindi naman interesado ang kausap ko sa mga pinagsasabi ko.

“Tignan mo tong kausap ko, pinagkwento ako tapos tutulugan lang pala ako. Makauwi na nga lang. Nawalan na rin ako ng ganang magpakamatay.”

“Zzzzzz” sagot ng nasa kabilang linya.

--> by thirdy




Chapter 4

Kring!! Kring!! Kring!!

“Hello” pupungas-pungas na sagot ng lalaking sumagot.

“Hello emokong, good morning!” masaya kong bungad sa kanya.

“Ikaw nanaman? Anak ng putting-tupa naman oh, hindi mo ba ko tatantanan? At ano namang emokong ang pinagsasasabi mo ha?”
“Mukha atang tototoo ang kasabihan magbiro ka na sa lasing huwag lang sa bagong gising,tapos hang-over din. Ang aga-aga mong amplaya dyan, tsini-check ko lang kung buhay ka pa eh.” pang-iinis ko naman sagot. “Yung emokong, short for emo na mokong. Hahaha.”

“May gana ka pang tumawa dyan ha? Matapos mong bitinin ang pagpapakamatay ko kagabi at pagkwentuhin at tulugan ay nakuha mo pang tumawa.”


“Aba high blood talaga?! Dapat nga pasalamat ka dahil buhay ka pa.”

“Magpasalamat your face.”

Tuuuuuuuuuuuuuuuut

“Ilang beses kaya ako balak bagsakan ng telepono ng lalaking to? Nakakainis na to ah. Humanda ka sa akin.” at muli kong dinial ang kanyang numero.

Kring!! Kring!! Kring!!

“Sagutin mo na mokong ka.” gigil kong sambit.

“The number you are calling cannot be reach.” mula sa kabilang linya.
”Hahaha…At kelan ka pa naging voice prompt emokong?” natatawa kong sagot.

“Ano nanaman ba kasing gusto mo? Patulugin mo naman ako, napuyat ako sa pagpapakamatay oh.”

“Bumangon ka na dyan at hapon na. Nandito ako sa mall ngayon, puntahan mo ko. Gutom na rin ako, gusto ko kumain sa Tokyo-Tokyo. Dun na tayo magkita, Bilisan mo na at hihintayin kita. Ayoko mamatay sa gutom.”

“Hala, may sayad ka bang babae ka? Huwag mo nga akong idamay sa kapraningan mo.”

“Sayad? Baliw? Baka nakakalimutan mo, utang mo sa akin ang buhay mo kaya huwag ka na umangal dyan. BILIS!”

“Utang? Sino ba nagsabi sayong masaya akong buhay pa ako? Ang laki ng problema mo, patingin ka na sa doctor.”

“TEKA! Huwag mo sabihin bababaan mo nanaman ako ng telepono? Kumita na yan kanina. At kahit babaan mo ko, tatawag ulit ako sa...”

Tuuuuuuuuuuuuut

“Aba naman talagang binabaan ako.”

Kring!! Kring!! Kring!!

“May sa demonyo ka bang babae ka? Pinatay ko na telepono ko nakakatawag ka pa rin? Sa totoo lang ilang beses ko na tong pinatay pero tawag ka pa rin ng tawag.” pang-gagalaiti nyang sabi.

“Demonyo? Sa ganda kong to? Angel ako hindi demonyo? Nandito na ko sa Tokyo-Tokyo, SM Mall of Asia. Kulay pula ang suot kong dress. Long wavy hair and I wear glasses. Oh sige na, see you later, bye.”

“Anak ng?! Hoy sanda…”

Tuuuuuuuuuuuuuuuuut

Hindi ko na hinintay ang sasabihin nya. Ibinaba ko na ang aking cellphone at umaasang sana dumating sya.
“Hahaha, nakaganti rin ako sa mokong na yun.”


--> by : miss red




Chapter 5

 
“Anak ng?! Hoy sanda…”

Tuuuuuuuuuuuuuuuuut

Talaga naman binabaan ako ah, anak ng…
Hayop ka sabing sandali!
Nasisiraan ka na'ng babae ka!
Anong Tokyo-Tokyo?
Baliw Baliw!
Mabulok ka paghihintay sa'ken, wala akong balak magpunta!
Ano ka sineswerte?
Wahahaha!

Walang tigil kong kasisigaw sa aking selpown. Bwisit na bwisit sa babaeng di ko naman kilala at ni hindi ko pa nakikita.

Buti na lang wala si inay sa bahay dahil kung hindi baka isipin nun eh nababaliw na ako. Nagsasalita at tumatawa akong mag-isa, habang hawak ang selpown. Salamat na nga lang at bitbit ko ito kahapon, kung hindi malamang pinaglalamayan na ako ngayon. At malamang ilang linggo din akong bida sa umpukan ng mga kapitbahay kong tsismosa.

"Iyang si Ken, aba'y nakow iniwan pala ng nobya kaya nagpakamatay!!"

Nyay! Kapag nagkaganun, siguradong hindi matatahimik ang kaluluwa ko. At siguradong hindi ko din sila papatahimikin!!

Red dress, long wavy hair at eyeglasses?
Hanep pormang principal!
At demanding ha, ano ka prinsesa? Pwes, mahal na prinsesa ako ang hari.
Ako ang boss at papakita ko sayo na ako ang dapat na nasusunod.
Tignan naten kung hindi ka sumuko!

Kring Kring!! Kri--!!

"Ano bwahahaha? Suko ka na! hahaha? Baliw, kung si inay nga hindi ko sinusunod, ikaw pa?"


"Hoy Flores?!"

Patay!
Sa pagmamadali ko'ng sagutin ang telepono hindi ko na natignan kung sino ang caller. Akala ko kasi ang prinsesa na. Hindi ako pwedeng magkamali, si boss lang natawag saken sa apelyedo ko.


"Boss, so-sorry kasi..." nauutal kong sagot


"Anak ng tokwa ka Flores, anong oras na? Papasok ka pa ba, saka anong pinagsasabi mo'ng suko, luko ka ba?!"

Patay ulet!!
Mag-aalas onse na pala, napuyat ako ng napurnadang pagpapakamatay.


"Eh boss a-absent muna ho ako ngayon at masamang pakilasa ko".

Nagdahilan na lang ako.
Totoo namang hindi maganda ang pakiramdam ko eh. Nahihiya ako sobra. Kung pwede lang mag-evaporate, ginawa ko na. Siguro kung hindi ko lang siya katropa, malamang matagal na akong nasisante. Computer technician ako at namamasukan ako sa shop na pagmamay-ari niya.


"Paano 'yung tanggap mo'ng laptop dito, ngayon ang tubos nito di ba?"


"Bukas dude este boss, papasok na ako bukas.”
Pinatay ko na din ang tawag niya, sabihin ko na lang kunyare na-lowbat. Baka kasi tumatawag na ang mahal na prinsesa, mas excited akong madinig ang reaksyon nya sa hindi ko pagsipot.

Grabe mag-iisang oras na pero hindi pa din natawag ang baliw na yun ah. Babalik na lang ako sa pagkakahiga, sa totoo lang antok na antok pa ako. Hindi ako kaagad nakatulog kagabi. Pero sino kaya 'yung misteryosang caller na yun?

TEKA!
Anak ng pucha, baka sila Echo lang 'to, nalaman na ba nilang broken-hearted ako at ngayon nga'y mga nang-gu-goodtime.

Pero hindi eh, babae 'yung caller. Hanep naman kung gumastos pa sa talent, edi sila na mayaman. Hahaha!

Pero ang galing lang ha, ang lamig at ang ganda ng boses ng babae. Siguro dj yun at siguradong panget yun sa personal. Ganun naman daw madalas, pag maganda ang boses sa telepono panget sa totoong buhay. Karamihan sa mga dj di ba, boses lang talaga ang maganda.

Hindi ko na sana pinagmasdan ang iyong ganda,
At hindi na rin pinansin pa bawat ngiti mong may gayuma
…

Makakatulog na sana ulet ako nung mangbulahaw ang karaoke ng kapitbahay.
grabe talaga si Tyu Mando, ang lakas magpatutog.

Huuh!
Pag inlove at broken-hearted ka, parehas lang. Parehas lang na hindi nagpapatulog.
At bakit ba pag broken-hearted ka eh halos yata lahat ng kanta eh nakakarelate ka?

…
Dahil sa akala ko hindi ako iibig sayo,
ikaw pala ang aakit sa puso ko.
…

Pinikit ko na lang ang aking mga mata, naaalala ko si Kathy. Paano nga ba kame nagsimula?

Dayo lang sila Kathy sa aming lugar, galing silang Manila. Hindi ko alam kung bakit sila umalis dun, pero ang sabi saken ni Kathy eh dahil daw namatay ang daddy nya. Naubos daw lahat ng yaman nila kasi matagal din itong naospital bago namatay. Grade 5 na kame nung aksidenteng madinig ko sa usapan nila inay ang totoo, hindi daw namatay ang daddy ni Kathy. Hindi ko rin matiyak nung panahon na yun kung ano ang kahulugan ng disgrasyada, pero iyon ang pagkakadinig ko.

Nagkagaanan kagad ng loob ang dalawang matanda, palibhasay iisa ng hilig. Ang manuod ng teleserye at ang pag-usapan ang baho ng mga kapit-bahay. Hindi na ako nagtaka ng kunin ni inay ang mommy ni Kathy na ninang ko sa kumpil, at hindi na din ako nagtaka nung magkabagong tv kame pagkalaon. Aba'y araw-arawin ba naman ang pagbibigay ng ulam, ang laking natipid ni inay sa gastusin.

Ewan ko lang kung bakit type na type ni ninang mag-pafree-taste ng mga patsam nya. Mga patsambahang menu, hindi naman masarap magluto. Nung huli ngang adobong chicken feet daw, sows kung hindi lang yun niluto sa toyo, hindi ko maiisip na adobo pala yun. Nagmukha lang palamuti ang paa ng manok, mas malalaki pa kasi ang gayat ng lahok na kamoteng kahoy. At tantya ko, may lahing aswang sila Kathy, takot kasi sa asin. Lahat ng niluto matabang!

"Ano? Dito ka din nag-enroll?" gulat kong tanong kay Kathy nung makasalubong ko siya sa hallway ng hayskul na aking pinag-enrollan. Kasama ko nun si inay, at siya naman eh kasama mommy niya.

"Oh may angal ka, sa'yo ba itong school? Yucks!" maarteng niyang sagot.

"Sinusundan mo ba ako?" pangungulit ko sa kanya. Hindi siya naimik, nakatingin lang sya sa mommy niya at kay inay na sa oras na yun ay kausap ang magiging adviser namen sa unang taon ng sekondarya.

"Mare si Ken lang kasi ang kaclose niyang bunso ko sa lugar naten eh, alam mo naman." nadinig ko pa ang sinabi ng mommy ni Kathy kay inay, habang palapit sila sa pwesto namin.

"Akala ko ba sa private school ka na papasok pag highschool na tayo ha?" bungad ko kay Kathy. Unang araw ng highschool yun, excited na excited pa naman ako sa mga bagong makikilalang babae. Pero mukhang hindi na matutupad ang pantasya ko, mula bahay ay naka-akbay pa saken ang walangya.

Dali-dali kong tinanggal ang nakasukbit nyang kamay sa aking braso nung nasa tapat na kame ng gate ng eskwelahan.

"Bakit mo tinanggal ha?!" galit nyang puna sa inasal ko.


"Baka mapagkamalang syota kita, dito din papasok si Anna yung crush ko nung grade 6 baka makita tayo"
"Ah ganun, pwes sisiguruduhin kong hindi ka magkakasyota sa buong highschool life mo. Hahaha" umuusok ang ilong nyang pang-aasar na sinundan pa ng pagtawa.

Parang kontra-bida lang sa pelikula, gusto ko sana siyang upakan noong oras na yun pero…"Pag nagkasyota ako, ano?" sagot ko naman.

"Hindi ka mag-kakasyota." mataray at solido niyang tugon.

"Pustahan, call ka?"

"Call!"


--> waxxy








Chapter 6

Kring Kring!! Kring Kring!!

“Hello”
“He-he-hello, ba-ba-baket hindi ka nagpunta?” pahikbi kong sagot.

Alas diyes na ng gabi at nasa labas na ko ng SM Mall of Asia. Nagsasara na kasi ito. Inabot na ko ng ganitong oras kahihintay sa lalaking inaasahan ko. Ngunit hindi sya nagpunta. Hindi ko matanggap na wala na talaga akong kwentang tao at wala ng nagpapahalaga sa akin.

Kanina pa ako nakatingin sa kawalan. Sa harap ng tahimik na dagat ng Manila Bay, napakasarap ng halik ng hangin sa aking basang pisngi. Ang mga alon ay para bang nang-aakit at inaaya akong sya ay maramdaman.

Tatalon na ba ako?

“Sino ba to?” yamot na sagot ng lalaking halatang bagong gising lamang.


“Ma-ma-mahirap bang sundin ang huling ka-ka-kahilingan ng isang taong ma-ma-mamamatay na? A-a-ang kumain ng Tokyo-Tokyo Chiken Karaage bago sya tuluyang ma-ma-malunod sa mapang-akit na da-da-dagat.”


“Ano? Huwag mo nga ko goodtime-in!”
“Ba-ba-baket hindi ka nagpu-pu-punta? Ba-ba-baket? Hi-hi-hindi ba talaga ako ganun kahalaga ha? Ta-ta-tanggapin ko na lang ang alok ng dagat na habang-buhay na ka-ka-katahimikan. Pa-pa-paalam…”

“Teka, sino ba naman kasi nagsabing magintay ka? Hindi naman ako nangakong pupunta ako kaya huwag ka ng magdrama dyan! Huwag mo ko pa-guilti-hin!”

Hindi ko na sya nagawang sagutin, alam ko namang mali ang umasa. Malungkot lang talaga ang mag-isa. Tatalon na ako. Isa… Dalawa… Tatlo…


“Hoy babae sumagot ka! Tumalon ka na ba? Huwag ka muna tatalon! So-sorry na.”
Tama ba ang narinig ko? Nag-sorry sya?


“Sorry na please. Taga-Batangas po kasi ako, at hindi malapit ang MOA sa lugar ko kaya imposible ang hiningi mo sa aking pabor kanina. Hindi mo naman ako hinayaan magpaliwanag eh, binaba mo agad ang telepono.”
“Haha…” sabay tawa ko ng malakas. “Eh di naisahan din kita. Nakabawi rin ako sa pang-i-indian mo sa akin. Napag-alala kita noh? Haha”


“Anak ng…niloloko mo lang ba ako?”
“Teka wag ka muna magalit. Hindi kita ginud-time. Nalulungkot talaga ako sa hindi mo pagsipot pero kasi kahit magmuk-mok ako dito, hindi naman mababago ang katotohanang, WALANGHIYA ka!”

Pilit ko na lang pinatawa ang aking sarili. Pero sa totoo lang ay nakababad na ang aking paa sa malamig na tubig ng Manila Bay. Konting usad na lang ay katapusan ko na.


“Grabe ka talagang babae ka, pinakaba mo ko dun ah. Pwede maghanap ka na lang ng ibang mapapag-tripan mo.”


“Sino ba naman kasi nagsabing pinagtri-tripan kita? Nalungkot ako na hindi ka nagpunta, excited pa naman ako. Para akong tanga sa loob ng Tokyo-Tokyo, hinihintay ka. Ni wala man lang lumapit sa akin at pumansin. Ultimo mga crew hindi man lang ako tinanong ng order ko. Nagugutom na ko kaso hindi ko magawang kumain ng wala ka pa, wala kasi akong pera. Nakatulog nga ko sa loob. Nagising na lang ako nang nagsasara na sila. Narinig kong ibinababa na nila yung… yung gate ba tawag dun sa bakal na yun? Ewan ko ba. Basta sumigaw na lang ako ng sandali pero di niya ko pinansin. Amp! Kinailangan ko tuloy gumapang sa halos naka sayad na sa sahig na gate nila. Kung hindi ko pa ibinagsak yun isang upuuan sa tabi ko eh hindi pa ko mapapansin.”

“Ganun ba?” narinig kong pag-iiba ng kanyang boses. Halata ang pag-aalala sa boses ng kaninang lalaking nang-gagalaiti ng galit sa akin.
“Pasensya na talaga, ba naman kasing napakalayo ng Batangas sa MOA eh.”
“Baket wala na ba sa Pilipinas ang Batangas ngayon? Sa pagkakaalam ko eh nasa mapa pa ng Pilipinas ang Pasay at ang Batangas. Sabi nga ng matatanda, kung gusto marameng paraan, kung ayaw marameng dahilan.” yamot kong sagot.


“Ano ka ba, nagso-sorry na nga eh. Kung ayaw mo tanggapin ang sorry ko eh di wag. Huwag mo lang sabihin na magpapakamatay ka dahil linya ko yan eh. Ako dapat ang patay na ngayon diba?”


“Aba! Iniligtas na nga kita sa tiyak na kamatayan at inilayo sa mga matang mapang-husga. Kung patay ka na ngayon, sa tingin mo ba matatahimik ka kung sa araw-araw eh topic ka ng buong baranggay nyo. Malamang trending ka na rin sa Twitter ngayon at may kumakalat na rin fan page ng katangahan mo sa Facebook na yun mismong ex-girlfriend mong si Kathy ang may gawa”
Teka! Mukhang dapat ata sa sarili ko sinasabi ang mga ito ah. Ako tong halos lamunin na ng dagat kung hindi lamang sinagot ng lalaking kausap ko ngayon ang kanyang telepono.


“Oo na, me tama ka na nga sa sinabi mo. At baket kilala mo si Kathy?”


“Alam ko tama ako. Kelan ba ako nagkamali? At paanong hindi ko makikilala si Kathy eh wala kang bukang bibig sa kwento mo kagabi kundi ang pangalan nya. Nagseselos na nga ako eh.”


“Selos? Sira ka na talagang babae ka.”


“Oh sya, dahil malaki ang kasalanan mo sa akin at malaki rin ang utang na loob mo sa akin. Dapat ka bumawi?”


“Anong bawi nanaman pinagsasabi mo? Papupuntahin mo nanaman ako dyan? Imposible nga yun ineng.”


“Hindi kita papupuntahin dito, simple lang gusto ko, kantahan mo ko.”


“Kantahan? Hindi ako dj at hindi ako singer. Pwede ba tigilan mo na ko.”


“Wala akong pakialam kung hindi ka man dj o singer. Grabe ka naman parang kanta lang. Hindi mo na nga ko sinipot eh, ni text or tawag hindi mo ginawa. Ganun ka ba talaga kasamang tao?”
Nang-gigigil nanaman ako sa kanya. Hindi naman siguro ganun kahirap magtext o tumawag eh. Kahit pa man hindi nya ko kakilala, kung alam nyang hihintayin ko sya, sana kahit piso hindi nya pinanghinayang itext ako.


“Text? Tawag? Alam mo bang unknown number ang nakarehistro sa cellphone ko? Walang kahit isang number ang lumalabas? Paano kitang tatawagan? Paano kitang i-tetext? At hindi ko naman din alam kung seryoso ka sa sinabi mong maghihintay ka.”
Aba’t nagsisinungaling pa itong mokong na ‘to? Alam ko naman mag-papalusot ka sa kahit ano pang paraan. Pero hindi naman ako tanga. Pwede ba yun? Walang lumalabas na number sa phone nya? Binili kong simcard na to, at bumili rin akong 300 na card load. Bago pa man ako makarating sa kung saan eh tanda kong iniload ko yun. Hindi ko man din alam number ng sim ko dahil itinapon ko na ang card na kasama nito kung saan nakakabit ang sim.

Sa akin pa magsisinungaling talaga magsisinungaling tong mokong na ‘to. Professional liar kaya ako, kaya ng ko nag-abogasya eh. Kaso nakapasa ako sa mga professor ko dahil sa galing ko sa pagsisinungaling at pagpapalusot, kaya nung pagdating ng bar exam, nga-nga ako.


“Naku palusot ka pa! Hindi bebenta sa akin ang excuse mo, kaya kung pwede kumanta ka na. Please…”


“Nakow miss, pwede ba?”
 
“Kung hindi ka kakanta, tatalon ako dito! Isa…dalawa…tat…”

Ngumiti kahit na napipilitan
Kahit pa sinasadya
Mo akong masaktan paminsan-minsan
Bawat sandali na lang
Tulad mo ba akong nahihirapan
Lalo't naiisip ka
Di ko na kaya pa na kalimutan
Bawat sandali na lang

At aalis magbabalik
At uulitin sa sabihin
Na mahalin ka't sambitin
Kahit muling masaktan
Sa pag-alis
Ako'y magbabalik
At sana naman

Sa isang marikit na alaala'y
Pangitaing kay ganda
Sana nga'y pagbigyan
Na ng tadhana
Bawat sandali na lang
Sumabay sa biglang pagkabahala't
Lumabis sa pananadya
Tunay na pagsintang di alintana
Bawat sandali na lang

At aalis magbabalik
At uulitin sa sabihin
Na mahalin ka't sambitin
Kahit muling masaktan
Sa pag-alis
Ako'y magbabalik
At sana naman

Ngumiti kahit na napipilitan
Kahit pa sinasadya
Mo akong masaktan paminsan-minsan
Bawat sandali na lang

At aalis magbabalik
At uulitin sa sabihin
Na mahalin ka't sambitin
Kahit muling masaktan
Sa pag-alis
Ako'y magbabalik
At sana naman

Chapter 7


Pucha!
Hindi ako makatulog. Grabe naman talaga yung babaeng yun. Pinakanta pa ko hanggang sa malobat na lang itong selpown ko. At tama bang hinihintay ko pa tawag nya hanggang ngayon? Ano ba naman kasing sumpa yung feeling piling mahal na princesa na yun. Baka kasi naman nagpakamatay na yun. Magui-guilty ba ako kapag nangyari yun? Pero sana huwag naman nyang gawin yun.

Pero. Tama ba yung kinanta ko? Nobela? Anak ng… si Kathy nanaman ang naiisip ko ngayon oh. Asan na ba ko kanina bago ko makatulog sa pagmumuni-muni ng nakaraan naman ni Kathy? Ah yung pustahan namin...

"Ano ba Kathy, pano ako magkakasyota niyan kung lagi kang nakadikit saken?" breaktime nun at nakakuyabit pa saken na nag-aaya sa canteen.


"Hoy kentot masyadong malaki ang isasakripisyo ko pag natalo ako sa pustahan, kaya normal lang naman na gumawa ako ng paraan para wag matalo di ba?"
Ewan ko ba kung bakit naisipan ng hitad na yun na dugtungan ng tot ang pangalan ko, ang sagwa na tuloy pakinggan. Ang dame niyang mga pausong alyas, pati ang napapanot pa lang na titser namin sa mathematics ay tinawag nyang kalbo. Kay inay ay mamita at saken nga ay kentot, ang sagwa talaga!


"Eh paano nga ako sasagutin ng mga liligawan ko kung nakikita tayong gento sira-ulo!"


“Eh di aminin mo na lang na talo ka na, at kalimutan na lang naten ang pustahan."
"Hinding hindi, ihanda mo na ang sarili mo dahil siguradong matatalo ka!" pagtitiyak ko kay Kathy habang pinipindot ng gitnang daliri ko ang kanyang noo.

Naging ganun ang set-up namin araw-araw sa iskul. Kasalo sa recess, kasama sa lahat ng oras na kulang na lang eh pati sa kubeta ay sumama. Baka daw takasan ko siya. At ito pa ang mas malupit, hiniling nya sa titser na ilipat sya ng upuan malapit saken. Ewan ko lang kung anong hokus pokus ang ginawa nya at napapayag nya ang balo naming maestra.

Kasabay sa pagpasok sa umaga, at sa hapong uwian. Palibhasa'y magkapitbahay lang kame at dalawang kanto lang ang pagitan ng mga bahay namin. Laging nakakuyabit ang hitad. Para aninong bubuntot-buntot.

"Anong iniisp mo?" tanong ni Kathy pagkatapos akong gulatin mula sa likod ng inuupuan kong stage. Awasan na nuon at pinapanuod ko ang mga estudyanteng nag-uunahan sa paglabas ng gate. Ayoko kasi ng nakikipagsiksikan. Nakakatanga lang isipin kung bakit ayaw isagad ang pagkakabukas ng gate upang hindi magsiksikan sa paglabas ang mga mag-aaral. Tanging yung maliit na pintuan lang ang pinapadaanan, pero pag may darating namang sasakyan eh nakikita kong binubuksan ng guard, hanep!

"Wala naisip ko lang 'yung tungkol sa pustahan naten." sagot ko.

Wala naman talaga akong iniisip eh, kaya iyon na lang ang sinabi ko. Sa totoo lang kasi iniintay ko lang na magluwag sa gate at gusto ko na ding umuwe, manonood pa ako ng ghost fighter.

"Bakit naman?" sagot nya.

"Anong bakit naman, mukhang matatalo nga ako." Sabi ko habang umupo na din siya tabi ko. "Eh matanong ko lang Kathy, wala ka bang nagugustuhan sa mga admirers mo?" pag-iiba ko ng usapan.

"Actually meron akong gustong guy eh, pero i think hindi nya ako gusto." sabi nya na nagpalingon saken at nagkadikit ang aming mga mukha.

Parehas kaming natulala. Akala ko eh itutulak nya ako, pero imbes na magalit, ipinikit nya ang kanyang mga mata. Hindi ko maintindihan kung bakit nya yon ginawa.

At lakas ng tibok ng puso ko habang nakatitig lang sa kanyang mukha. Ngayon ko lang nagawang titigan ng malapitan si Kathy. Madalas kasi tinatakbuhan ko siya pag nasa iskul na kame na kinakayamot nyang palagi. At ang siste, habulan sa campus. Para kaming mga batang nagtatayaan. Walang pakialam sa mga nakakakita.

Palibhasa'y solong anak kaya spoiled ang kumag. Possesive, hindi ko makakalimutan kung paano niya agawin ang brickgame ko kahit nga nilalaro ko pa. Ano pa daw silbi ng existence nya kung hindi siya ang kalaro ko. Ang taray lang ng mga banat eh!

"Kathy ang ganda mo." bulong ko at dali-daling tumayo at tinakbo ang gate.

Totoo ang sinabi ko, ang ganda ni Kathy ngayong hayskul na kame. Maalam na kasing mag-ayos, ang bag na dala ay laging may lamang pulbos.

"Ha anong sabi mo?!" habang tumatakbo din sa paghabol saken.

"Wala sabi ko bukas may parada ng mga binge!!" sigaw ko ding pabalik sa kanya.

Kinotongan nya ako pagkatapos maabutan. Hanggang ngayon hindi pa din ako sure kung babae ba siya talaga, bukod sa ang bilis nyang tumakbo, ang lakas pa niya manuntok.

"Gago ka ah, nakakasakit ka na!" sabay hila kong pataas sa kanyang suot na uniporme.

Namula siya pagkatapos, nakalimutan ko dalaga na pala siya. Pakiramdam ko nama'y may mga libo-libong boltahe ng kuryente ang nanulay sa aking katawan makaraang madakma ko ang maumbok nyang dibdib.

"Kathy sorry!" ako naman ngayon ang naghahabol sa kanyang mabilis na paglalakad.

"Kathy, Kathy sorry na please, hindi ko sinasadya!”

"Sorry-hin mo'ng mukha mo!" yamot nyang sagot.

Hindi na ako nag-taka kinabukasan. Hindi sumabay pagpasok ang kumag, akala ko eh magpapalipas lang ng sama ng loob ang walangya. Pero natapos ang 2nd year ng wala ng pansinan. Iniirapan nya ako pag nagkakasalubong kame. At hindi na din siya sumasabay sa pagpasok at pag-uwe.

Sa unang pagkakataon ay namiss ko siya. Napapangiti na lang ako pag binalikang tanaw ko ang mga nakaraan namin, dalaga na nga ang bilot. Tawag ko kay Kathy pag nang-aasar ako. Hindi nya lang alam na kaya ganun ang tawag ko, kasi para siyang tuta. Ang liit at ang kyut.

Hindi ko naman sinasadya eh ay ang selan as in grabe. Eh noon namang mga bata kame, hubo't hubad kameng pinapaliguan sa gripo ni inay. Ano pa ba'ng itatago nya sa'ken?

Kelangang magkabati kame, isang hapong uwian inabangan ko siya sa gate. Iiwas pa sana pero nahila ko kagad ang bag nya.


"Hoy boyfriend ka ba ni Kathy? Bitawan mo nga siya!"
Halos pasigaw na sabi ng isang estudyanteng lalake. Sasagot pa sana ako pero, lumapat na sa mukha ko ang swelas ng suot nyang rubbershoes. Mahihimatay na sana ako sa sakit ng tadyak buti na lang nahawakan ako ni Kathy.

"Langya kelangan pa talagang magpasipa ako sa mukha, bago ka makipagbati ha?" singhal ko kay Kathy nung masolo na namin ang crimescene. Sumawa na sa panonood ang mga usisero, ang hina daw kasi ng bidang lalake. Bumagsak sa isang flying kick lang.

"Hahaha…” tawa ang naging tugon nya sa tanong ko.

Gusto ko pa sanang mag-alburuto pero ok na din atlis nagkabati kame. Gasino lang ba ang putok na nguso, buti nga hindi ako nabingutan.

"Tara na umuwe." hila nya saken mula sa pagkakaupo sa gater ng kalsada.

"Uy ibabad mo kagad sa klorox yan ha?" turo nya sa polo kong naduguan.

"Wow salamat sa concern. Wag na, itatapon ko na ito." napipikon kong sagot.

Akala ko'y maglalambing siya dahil sa sinabi ko pero imbes na manuyo, binatukan pa ako.


"Gago matatanggal pa yan, ibabad mo lang kagad"
Naging ok na ulet kame. Kinabukasan balik sa dati ang lahat, pero minsan naiisp ko na sana ay hindi na lang pala kame nagkabati. Pagkatpos kasi mangyare 'yung pinag-awayan namin, parang naiilang na ako na hindi ko naman pinapahalata sa kanya.

Halos nasuybaybayan ko naman ang paglaki at pagdadalaga nya pero pakiramdam ko'y araw-araw siyang gumaganda. Palihim na akong kinikilig sa bawat pag-akbay nya. Buti hindi nya nahahalata ang pasimple ko'ng paghawak sa kanyang kamay, kunyare apir. At nung minsang pinahigop nya ako sa sofdrinks nya, hindi ko na naitago ang saya.

"Uy KF!" sabi ko


"Anong KF?"
Buti hindi nya nagets na kinikilig ako.

"It means ang kind mo friend." pagsisinungaling ko pero Kilig Factor naman talaga ang ibig sabihin nun. Natatawa na lang ako kasi ginamit na nya din ang term na yun pag may ginagawa ako para sa kanya. KF Much naman eh, pramises!

Sa wakas tao na ako, sabi kasi ng kaklase ko hindi daw ako tao kasi hindi pa daw ako naiinlab. Pero hindi ko alam kung paano ko aaminin kay Kathy, malamang hagalpak lang yun ng tawa pag sinabi kong gusto ko siya. Aakalain lang nun eh nanggugoodtime ako. Suntok sa buwan ang isiping magiging kame, para lang akong umakyat sa punong malapit ng matumba.

Hindi pa man ako nag-uumpisa, alam ko na ang kakahinatnan. Kikimkimin ko na lang, baka sakaling maging kabag atlis pag-utot ko ok na ako. Ngayon ako naniniwalang weak si kupido, papana lang hindi pa asintado. Bukas talaga hindi na ako maniniwala sa valentines day!

Pero sabi nga ng mga makata, mapagbiro daw ang tadhana. At hindi ko inakala na sa mismong araw ng mga puso ito magbibiro sa mga puso namin ni Kathy. JS namin nun eh, wala sana akong balak umatend, napakiusapan lang ako ni ninang. Wala daw makaksabay pag-uwe si Kathy, aabutin nga naman ng hatinggabi.

Tatanggi pa sana ako pero hindi ko na matagalan ang panghihipo ni ninang, akala ata totoy pa din ako. Siya na lang ddaw ang babayad sa aarkilahin kong amerikana. Kaya oo na lang ako.

Eh tutal wala naman talaga akong balak dumalo, pinatos ko na lang ang kalokohan ng mga kaklase kong gaya ko'y wala namang kadate. Kanya kanyang labasan ng sama ng loob, ganun pala epekto ng alak. Nagiging madrama at madaldal ang isang tao. Nasasabi ang lahat ng gusto, walang preno.

"Lagot ka dude, yan na ang syota mo." at nilingon ko din ang babaeng tinutukoy nila. Si Kathy sa may pintuan ng classroom..

"Gago anong ginagawa mo, pag nahuli kayong nainum lagot kayo." sermon nya habang hinihila na ako pauwe.

"Ayoko pang umuwe!" tutol ko."Saka di ba usapan naten akong last dance mo ha, tara sayaw tayo." walang preno kong pagsasalita.


"Bakit may naisayaw ka ba kahit isa, di ba wala? Anong last dance pinagsasabi mo. Uuwe na tayo lasing ka na!"
"Ok uuwe tayo after naten magsayaw" na naipilit ko naman.

Magkadikit ang aming katawan sa saliw ng magandang awitin.


"Kathy mahal kita, nuon pa."


"Lasing ka lang."


"Hindi ako lasing, nuon pa kita gusto natatakot lang akong aminin sayo baka isipin mong nagbibiro ako"

Inilapiit ko pa ang ang mukha sa kanyang mukha dahil baka hindi nya madinig ang sasabihin ko, malakas ang tugtog. At muli pinikit nya ang kanyang mga mata kagaya lang nung unang nagkadikit ang aming mga mukha, uulitin ko sanang mahal ko siya pero sa halip na magsalita, nahalikan ko siya.


-- by waxxy




Chapter 8

Kring Kring!! Kring Kring!!

“Good morning to my concert king.” masigla kong bati.


“Ikaw nanaman?”


“Asan ka?”


“Nasa impyerno.”
“Impyerno? May signal pala dyan?” pabiro kong sagot


“Baket nanaman ba kasi?”


“Inis ka nanaman agad. Gusto ko lang po sana mag-thank you sa’yo sa ginawa mong pang-aaliw sa akin kagabi. Kahit na inindian mo ko sa usapan natin eh nakabawi ka naman.”


“Usapan? Ikaw lang naman ang nagsabing magkita tayo at hindi naman ako sumang-ayon diba?”
Nag-umpisa nanaman ‘tong mokong na to. Pasalamat ka’t maganda ang gising ko. Ewan ko nga lang ba baket pagmulat ng mga mata ko eh nasa kahabaan na ko ng slex sakay ng isang di-aircon na bus. San ba to pupunta? Hindi ko na maalala kung paano akong nakasakay dito, marahil sumakay ako kanina matapos akong abutan ng bukang liwayway sa tapat ng dagat ng Manila Bay.

Naglakad-lakad lang ako kanina matapos makita ang sunrise. Nang mapagod ay marahil sumampa na lamang ako sa bus na ‘to. San kaya punta nito? Sa pagod at puyat ko’y hindi ko na nagawang tignan ang ruta ng bus na ‘to. Bayad na kaya ako? Hindi naman ako siningil ng driver. Pero wala naman akong pera kaya malamang hindi pa ako bayad.


“Oo na, ako naman lagi me kasalanan eh. Kelan ba ako may nagawang tama sa buhay ko. Hmp!”


“O nag-eemote ka naman dyan. Huwag ka kasi nag-a-adik eh para hindi kung ano-ano pumapasok sa kukote mo.”


“Ang saket mo mag-salita ah. Hindi ba ikaw itong sira-ulong tatalon sa building dahil lang hiniwalyan ka ng puppy love mo.”


“Uy uy, hindi puppy love yung si Kathy, one true love ko yun. Kaya nga hindi ako makapaniwalang hihiwalayan ako ng unanong yun.”


“Kasama mo talagang tao, sinasabi mong mahal mo pero kung laitin mo naman wagas!”
Hindi ko talaga ma-gets ang mga kalalakihan. Sasabihin mahal daw pero kung saktan at lokohin kameng mga babae ay ganun-ganun na lang. Akala ko yung baklang ex-boy friend ko lang ang ganun, lahat pala ng lalaki.

Naalala ko kung paano laitin ng walang-hiya kong ex ang mga damet ko, ang ayos ng buhok ko at ang simpleng make-up ko. Ilang na ilang tuloy ako sa tuwing panget ang tingin nya sa akin. Panay naman ang tingin ko sa salamin pero wala naman akong nakikita sa harap ng salamin kundi isang DYOSA!

Akala ko naman concern sa akin ang loko, yun pala ay insecurada lang ang bruha.


“Hindi ako masamang tao, mahal ko si Kathy. First and last love ko sya. One and only. Umabot kame ng ganitong katagal, hanggang kahit grumaduate kame ng high school at mag-college sya sa Manila at makatapos. Kaya nga ikamamatay ko ang pagkawala nya.”


“Aba may soft side ka rin pala eh no? Teka nga, eh baket nga kasi kayo naghiwalay?”


“Hindi ko rin alam. Isang araw nakatanggap na lang ako ng tawag mula sa kanya at nakikipag-hiwalay. Wala akong matandaang away namin bukod sa panliliit sa akin ng mommy nya. Dahil daw sa kasi high school graduate lang ako at wala syang magandang future sa akin.”


“Now I get the picture. Pero eh baket hindi ka ba nag-college?”


“Hindi na kaya ni inay eh. Kaya pag-ka-graduate ng high school ng work na ako. Pero kahit ganun pa man, wala naman akong balak patayin sa gutom si Kathy. Tinipid ko ang sarili ko, marame na nga ako ipon para sa kinabukasan namin. Tapos ganito, ganito lang? Iiwan nya ko. Para san pa ang mabuhay?”


“Huu, ang drama naman. Hindi bagay sa’yo!”
Ngayon maliwanag na sa akin ang lahat. Kaya pala ganun na lang ang kadramahan nito nung isang gabing magpapakamatay sya. Pero sayang naman kung mawawalan ng say-say ang buhay nya dahil lang sa isang sawing pag-ibig.


“Anak ng… Nakapagdrama na pala ko. Ang dame mo kasing tanong eh. Sige na at marame pa akong gawang computer ngayon. Mabubulyawan nanaman ako ng boss ko nito. Absent na ko kahapon tapos ngayon nama’y nakikipag telebabad.”


“Alam mo, buti na nga lang at hindi ka namatay nun isang gabi. Sayang naman kasi ang buhay mo kung mawawala ng ganun-ganun lang. Saka hindi pa naman katapusan ng mundo. Malay mo may ibang laan para sa’yo. Be patient. Patience is a virtue.”

“Nakow wag mo nga ko sermonan at inglisen. Ikaw nga tong kagabi eh muntik na rin sumama kay kamatayan.” panunukso nito.

“Pero alam mo naisip ko rin lang, minsan meron isang dapat mamatay para may isang mabuhay.”


“Ano naman kasabihan yan? Ngayon ko lang ata narinig yan?”


“Kasabihan ko. Uso naman ang mga quotes ngayon. Haha. Teka nga, mamaya ay maguupdate ako ng Facebook at isusulat ko ang linyang yan. Ilan kaya ang mag-li-like?”
“Aray naku pow!” sigaw nya.

“Oh baket?” pag-aalala ko naman.


“Napaso na ko sa ginagawa ko. Tigilan mo na nga kasi ang kwento.”


“Asus! Kunwari pang galit to, sa totoo lang hinihintay mo naman tawag ko diba?”


“Asa! Lakas talaga ng tililing mo no?”


“Ayeee, nakikita ko naka-smile ka.”


“Aba’t…”


“Huwag kana magkaila, nakikita ko ang mga crooky teeth mo oh. Haha.”
 
“Crooky teeth?! Ewan ko sayo. Sige na bye.”

Tuuuuuuuuuuuuuuuuuuut

“Teka…Binabaan nanaman ako ng mokong na yun ah. Nga-nga nanaman ako. Ano ba namang buhay to? San na ko pupulutin ng paglalayas kong ‘to.” Nag-iisip-isip pa ko ng makita ko ang konduktor na papalapit.


“Hala ayan na yung kundoktor? Naku wala naman akong pera, paano na to?”
Ipinikit ko ang aking mga mata at nagkunwaring tulog. Mahirap ng masingil at mapababa ng wala sa oras. Hindi ko man alam kung san ako dadalhin ng bus na ‘to, pero sigurado akong ihahatid ako nito sa tamang lugar.

Ramdam kong bumibilis ang tibok ng aking puso habang papalapit na sa akin ang kundoktor. “Hala andyan na sya.”


“Miss san ka?”
Dedma ako. Kunwari himbing ang aking tulog.

“Miss san ka bababa?” pag-uulit nyang tanong.
“Ay sorry manong. May katext kasi ako eh.” Sagot ng babae sa kabilang upuan.
“Tanauan lang ako.”

Isang malaking relief ng bumalik na sa driver ang kundoktor. “Hindi ako nasingil, yes! Galing ko talaga. Pwede pala kong artista eh. Pero san daw ang baba ng babae kanina? Tanauan? Batangas yun ah. Si emokong sa Batangas daw nakatira. Sabi ko na nga ba at sa tamang destinasyon ako dadalhin ng bus na to eh.”

Kring Kring!! Kring Kring!!
Kring Kring!! Kring Kring!!
Kring Kring!! Kring Kring!!

“Aba’t ayaw sagutin ah. Baket ba naman kasi itong cellphone ko ay ayaw gumana ng text messaging? Puro failed eh meron naman akong load. Hays!”

Kring Kring!! Kring Kring!!

“Ang kulit mo naman eh, nasa work nga ako. Marame akong rush!” yamot na sagot ni emokong.


“Galet agad galet! Relax ka lang. Hindi naman magtatagal tawag ko.”


“Ano nanaman kasi. Ambilis mo naman kasi ako ma-miss eh.”


“Asus me pamiss-miss pang nalalaman to! Tanong ko lang kung san ka sa Batangas nakatira?”


“Baket pupuntahan mo ko?


“Baket hindi. Malay mo, ilang minuto lang andyan na ko sa harap mo.”


“Sira ka na talaga siguro no?! Sa Tanauan ako, Tanauan Batangas. Sa bayan lang ng Tanauan, pagbaba mo ng bus, konting lakad lang may 7/11. Sa tapat nun ay ang shop na pinagtra-trabahuan ko.”


“Ah…ok noted boss.”
 
“Asa namang pupun…”

Tuuuuuuuuuuuuuuuuuut

Pinutol ko na ang usapan dahil alam ko naman puro kalapastanganan lang ang maririnig ko mula sa kanya.

“Humanda ka emokong, su-surpresahin kita. Haha” nakangiti akong nakatanaw sa labas ng bus. Parang gusto kong pabilisin ang takbo ng bus para makarating na sa Tanauan. Excited akong makita ang lalaking palagi kong kausap.








Chapter 9

“Anak ng… Gago ka talagang babae ka. Asa naman makakarating ka dito sa lugar namin. Grabe talaga asal nung babaeng yun, akala mo prinsensang walang mapag-tripan eh. Wahaha.” hagalpak kong tawa.


“Pero baket ganito ang pakiramdam ko. Para akong kinakabahan na naeexcite. Paano kaya kong totoong darating sya?”
“Imposible Ken, hindi sya makakarating dito.” Pag-gigising ko sa sarili ko. “Walang matinong babae ang tatahakin ang Manila papunta dito sa Batangas. Kung si Kathy nga ay hindi magawa yun, yun pa kayang sira-ulong prank caller na yun.” Pilit nyang pangu-ngumbinsi sa sarili.


“Ito ngang unanong si Kathy ni hindi man magawang itext o tawagan ako. Kahit pa man alam nyang magpapakamatay ako eh parang wala man lang pag-aalalang kamusatahin ako. Hayup! Hayup talaga! Ilang taon din ang ginugol ko sa kanya. Ilang taong pagmamahal na nabalewala lang ng ganun ganun.”

“Pero infairness napapangiti nga ako ng mystery caller kong yun. Kahit na puro walang kwenta usapan namin eh kahit papaano ay nakakalimutan ko si Kathy. Tulad ng sinabi nya sa telepono, merong laan para sa akin. Teka! Baka naman sarili nya ang tinutukoy nya? Parang tanga lang ah. Wahahaha”
“Pero pasalamat na rin sa kanya at buhay pa ako ngayon. Hay, napakawalang-hiya mo talaga Kathy! Sinayang mo ang pagmamahal ko. Sinayang mong lahat!” pasigaw kong sabi sabay bagsak sa kung ano mang hawak-hawak kong bagay.

Sa paghihimutok ko ay hindi ko na namalayang may isang laptop na akong napagbabalingan ng galit. Nasa trabaho nga pala ako.


“Nyay! Patay ako nito kay boss!”

“Hoy Flores ano yang pinag-ga-gagawa mo ha? Taga-gawa ka ng computer hindi taga sira.” Umuusok na ilong ng boss ko.
“Pasensya boss! Hindi sinasadyang nabagsak”

“Hindi sinasadya? With feelings pa ang pagkakabagsak mo with matching dramatic lines. May sinayang ka pang sinasabi dyan? Sayang talaga yan kapag nasira mong lalo…imbes na kumit ay magbabayad pa tayo kapag nagkataon.” Nanggagalaiti nitong sabi.

Anak ng teteng, hindi ko napansin na kanina pa ko pinapanood ng boss ko. Feel na feel ko pa naman ang pag-e-emote. Kasalanan lahat to ni Kathy at ng babaeng tawag ng tawag. Wala talagang magandang maidudulot ang mga babae sa buhay ng mga lalaki.


“Simula bukas woman hater na ko!” sigaw ng utak ko.


“Hoy ano nanaman yang woman hater na pinagsasasabi mo ulol ka?”


“Narinig mo boss?”


“Panong hindi ko maririnig eh napakalas mong bumulong?”


“Putek naman oh dude. Lumabas ka na nga muna.”


“Ayusin mo yan laptop Ken ha. Kukunin na yan ngayon.”


“Oo na dude, gagawin ko naman eh.”


“Dude ka dyan? Tropa nga tyo pero pagdating sa trabaho, boss mo pa rin ako.”
Kelangan ba talagang sabihin pa sa kin nito ang katotohanang naka-angat sya ng konti sa buhay. Ito bang shop na to pinagmamalaki nya? Eh kung wala naman ako dito malamang eh walang customer na pumasok dito. At kung susumahin eh kung gagamitin ko lahat ng ipon ko eh mas malaki pa dito ang kaya kong ipatayo.


“Nga pala Flores, may babaeng naghihintay sa’yo sa labas.”
“Babae?” pagtataka kong tanong. “Sino naman kaya yun?” nakaramdam ako ng kaba. “Hindi kaya si...”

Kring Kring!! Kring Kring!!

--> by waxxy






Chapter 10

“Tanauan! Tanauan! Yung mga bababa dyan pakibilis lang oh.” Sigaw ng kundoktor ng makarating kame sa Tanauan Batangas.
“Nandito na ako.” Excited na kinakabahan kong sambit.

Mabilis akong tumayo sa aking kinauupuan, baka mahuli ako ng konduktor na hindi nagbayad. Nakipagsiksikan ako sa mga nagsisipag-babaan.


“Sana hindi nya ko mapansin. Kelangan ko bilisan.”

“Miss...” tawag ng konduktor. Napahinto ako, lilingon ba ko?
“Miss...” muli nyang tawag.

Waaaaaah, deadma na lang. Tutal nandito na rin naman ako. Alangan naman pasakayin nya ulit ako sa bus nila. Nakikiramdam ako, buti na lang at hindi na muli akong tinawag ng konduktor, umalis na rin yun bus.

“Hay…buti na lang. Teka, andito na ko. Ano nga ba sinabi ni mokong? 7/11 tapos may shop daw.” Hindi naman nagkamali ang aking pagkakatanda. Nasa harap na ko ng shop nila. Wala naman ibang shop ditto kundi itong isang ‘to.


“This is it!”
Nilapitan ko ang lalaking nagyo-yosi sa tapat ng shop. May kausap ata sa telepono. Tinitigan ko sya at hinintay na matapos sa kanyang kausap. Nang matapos syang makipagbolahan sa mukhang babaeng kausap nya sa telepono ay napatingin sya sa lugar ko.

“Hi. Andyan ba si…?” agad kong tanong.

“Uy kanina ka pa ba dyan? Pasensya na may kausap kasi ako kanina kaya hindi kita napansin. Sandali at nasa loob sya. Tatawagin ko lang.” mabilis naman nyang sagot.

“Aba at mukhang pinaabangan ata talaga ako ng mokong na yun sa katrabaho nya ah.“ sabi ko sa sarili. “Pero paano bang gagawin ko? Kinakabahan ako. Baka mamaya mo iba ang lumabas at humarap sa akin at hindi sya. Napaghandaan nya ang pagdating ko.“

Medyo natagalan ang lalaking bumalik mula sa loob. Lalo akong kinabahan.

“Ah, matawagan nga sya para walang kawala. Para malaman ko rin kung totoo syang ang lalabas dito sa shop at magpapakilalang si mokong.” Isip-isip kong muli.

Kring Kring!! Kring Kring!!

“Hello!” galit na sagot ng lalaki sa telepono.

Hindi ko na ito nasagot ng makita ko na syang lumabas ng shop. Pinatay ko ang telepono at mula sa gilid ng shop ay nakikita ko syang naghahanap. “Hinahanap nya na ata ako.” Bulong ko.

“Hello! Hello! Hoy babae sumagot ka.” Dinig kong sigaw nya sa telepono. Hindi nya ata namalayang wala na sya kausap sa kabilang linya. Ginawa ko ay kinawayan ko na lang sya. Pero hindi ata ako napansin at patuloy sa paghahanap.

“Dedma ako ah! Masigawan nga. EMOKONG!” napalakas ang sigaw ko, mukhang effective naman. Napalingon sya sa aking pwesto. Nakita ko ang pagbabago ng kanyang mukha. Napasimangot sya at mukhang galit. Tinignan nya ko mula ulo hanggang paa.

“Ikaw? Anong ginagawa mo dito? Baket andito ka?” galit nyang sabi.


“Gulat ka no? Sabi ko naman sayo pupunta ako eh. Hindi ka ba natutuwang andito ko at dinayo ka.”
“Ano sumagot ka? Baket andito ka? Matapos mo ko hiwalayan ay may gana ka pang magpakita sa akin?!” isang sigaw mula sa kanya.

“Hala may sayad ka ba mokong ka?! Hindi ako si Kathy! At for sure mas maganda ako sa kanya.” Sagot ko naman.

“Ikaw lang pala ang sinasabing naghahanap sa akin, kung alam kong ikaw lang eh di sanay hindi na ako nagaksayang labasin ka.”


“Bastos ka ah! Nag-eeffort na nga ko eh. Kung ayaw mo wag, uuwi na ko!“
“Teka san ka pupunta?” tanong nya.

“Ayeee, sabi na nga ba gusto mo rin ako makita eh, kunwari ka pa dyan.” napakalaki ng smile sa aking mukha. Hindi nasayang ang pagpunta ko. Hahakbang na nga ako papalapit sa kanya ng mapansin kong tumakbo sya patungo sa lugar ko.

“Aba mukhang aakapin pa ata ako. Feelingero ka rin noh?” kilig kong sabi. Ngunit lumagpas sya sa akin.


“Kathy sandali, mag-usap tayo. Huwag mo ko talikuran!”
Napalingon ako sa aking likuran. Nandun si Kathy ang ex nya.

“Baket ganun? Andito ako sa harapan baket si Kathy ang kanyang nakita. Baket?”
 
“Te-teka! Ahhh! Nahihirapan ako huminga!Sandali! A-Ano to…?”




Chapter 11

Kring Kring!! Kring Kring!!

“Hello” sagot ko sa aking selpown habang nagmamadaling lumabas ng shop

“Hello! Hello! Hoy babae sumagot ka.” Napipikon kong sigaw.

Pagkalabas ko’y palinga-linga ako sa paligid. Hinahanap ang babaeng naghahanap daw sa akin.

“Sabe ni boss eh may babaeng naghahanap sa akin dito. Yung bang mystery caller ko kaya yun? Paanong nakarating yun dito? Kundangan naman sinabi ko ang detalye ng pagpunta dito, akala ko naman kasi’y nagbibiro lang eh. Nakow, ano bang itsura noon?” bulong ko sa sarili.

Sa pag-ikot ng aking mata ay may isang babae akong nakita. Akala ko’y namamalik-mata lang ako. Kilala ko ang babaeng ito. Hindi ako nag-kamali. Ilang araw pa lang naman ang nakakalipas nang makipag-hiwalay ito sa akin. Papikit-pikit pa ako at panay batok sa aking ulo upang makasigurado.

Sigurado na ko, si Kathy nga ang babaeng nasa harapan ko ngayon. Napasimangot ako. Ang excitement na nararamdaman ko kanina sa pag-aakalang ang mystery caller ko na ang dumating ay napalitan ng galit.

“Ikaw? Anong ginagawa mo dito? Baket andito ka?” galit na tanong.

Hindi natinag ang babaeng nasa harap ko. Hindi man lang sumagot.

“Ano sumagot ka? Baket andito ka? Matapos mo ko hiwalayan ay may gana ka pang magpakita sa akin?!” isang sigaw ang aking pinakawalan. Hindi ko na mapigilan ang aking galit. Ngunit hindi sya muling sumagot.


“Ikaw lang pala ang sinasabing naghahanap sa akin, kung alam kong ikaw lang eh di sanay hindi na ako nagaksayang labasin ka.”
Muling katahimikan. Napansin ko na lamang ang kanyang pagtalikod kaya agad akong natauhan. Ang kaninang galit ay napalitan ng takot. Baka iwan ulit ako ni Kathy. Takot akong mawala sya.

“Teka san ka pupunta?” tanong ko ngunit tuloy-tuloy sya sa pagtalikod sa akin at hahakbang papalayo. Natakot ako kaya tinakbo ko ang kanyang kinaroroonan.


“Kathy sandali, mag-usap tayo. Huwag mo ko talikuran!”
Hawak ko na ang kanyang braso. Ayoko na itong pakawalan.

“Bitiwan mo ko Ken. Kelangan ko na umalis.“ Wika nya. Ngunit bakas sa kanyang boses ang lungkot.


“Hindi kita bibitawan hanggat hindi mo sinasabi ang dahilan kung baket mo ko hiniwalayan.“

“Ken hindi ko ginustong saktan ka ngunit...“

Kring Kring!! Kring Kring!!

Napatingin ako sa aking selpown ngunit hindi naman ito ang tumunog. Kay Kathy pala ang tawag. Hinayaan ko muna syang makipag-usap sa telepono.

“Hello. Yes. Ano ho? Sige ho papunta na ko dyan?” kabado nitong tinig na para bang may nangyaring hindi maganda.

“Anong nangyari?” pag-aalala ko.

“Kelangan ko ng bumalik sa ospital. Mamaya na tayo mag-usap." sabi nya.


“Ospital? Baket? Sino nasa ospital? Anong nangyari?


“Saka ko na ipapaliwanag, kelangan ko na umalis.”


“Hindi Kathy, hindi na ko papayag na umalis ka. Sasama ako sa’yo“
Hindi na ako muli makakapayag na iwan ni Kathy. Isa pa kelangan nyang ipaliwanag kung anong totoong dahilan kung baket nya ako iniwan.

Sabay kameng umalis. Ni hindi ko na nagawang magpaalam sa boss ko. Bahala na bukas kung pagagalitan nya ko. Magreresign ako kung kinakailangan, basta kelangang magkaron ng liwanag ang lahat ng nangyari sa pagitan namin ni Kathy.

Lulan ng tricycle patungo sa isa private hospital sa aming lugar ay hindi na ko makapaghintay sa paliwanag ni Kathy. Pilit ko syang tinanong ng mga pangyayari.

“Ano ba talaga nangyari Kathy? Baket mo ko hiniwilayan? At baket papunta tayong ospital ngayon?” sunod-sunod kong tanong.


“Mahaba kasing istorya Ken.”


“Mahaba? Wala ng hahaba pa sa mga gabing nagdaan mula ng hiwalayan mo ko. Handa akong making. Ipaintindi mo sa akin lahat Kathy. Tatanggapin ko ng maluwag ang paghihiwalay natin, basta mapaliwanag mo lahat, maintindihan ko lahat.”


“Si mommy. Si mommy ang dahilan ng pakikipaghiwalay ko sayo. Kung noon ay payag sya sa relasyon natin, nag-iba ang lahat ng bumalik sya ng Manila matapos ko makagraduate ng college. Sinabi nyang wala akong future sa high school graduate na katulad mo. Na computer technician ka lang daw at hindi mo ko kaya mabigyan ng magandang kinabukasan. Pero sinabi kong mali sya, na mahal kita.”
Nagsimula na sa pagpapaliwanag si Kathy, ako naman ay tahimik na nakikinig.

Tignan mo nga naman ang buhay. Dati-rati’y halos ipagtulakan sa akin ni ninang si Kathy. Sya pa mismo ang nanligaw kay inay para lang mahuli ang loob namin sa pamilya nya. Pagkatapos, dahil sa konting pag-asenso, kakalimutan nyang lahat ng mga pinagsamahan ng pamilya ko at pamilya nya.


“Pinilit ako ni mommy na makipag-hiwalay sa’yo. Pinapili nya ako sa inyong dalawa. Wala akong choice but to choose her. Nung tinawagan kita, nasa tabi ko sya at nakikinig. Kaya lahat ng masasakit na salita ay nasabi ko, ng hindi bukal sa aking puso.”
Sa oras na ito ay umiiyak na sya. Ay hindi, humahagul-gol nap ala. Hindi ko alam na ganito kahirap ang pinagdaanan nya. Ni hindi ko man lang naisip na hindi nya ginusto ang lahat.

“Mahal na mahal kita Ken, pero mahal ko din si mommy. Nung sinabi mong magpapakamatay ka, natakot ako pero kunwari’y wala akong pakialam para hindi mag-isip pa si mommy. Pero right after ng pag-uusap natin, hindi mawala sa isip ko ang huling sinabi mo. Ang pagpapa-kamatay. Kaya hinintay ko lang ang pag-alis ni mommy papuntang mall, tinakasan ko sya para puntahan ka.”

Sunod-sunod nyang paliwanag.

“Gusto mo ko maniwala sa kwento mo Kathy? Kung totoong pinagsasabi mong hindi mo ginusto lahat, baket ngayon ka lang nagpunta? Baket? Alam mo bang dapat ay ilang araw na akong patay.” Galit kong sabi sa kanya. Lahat ng mga nasabi ko’y mga tanong na gusto kong maliwanagan.


“Totoong pinuntahan kita Ken! Dumating ako sa bahay nyo nung araw na maghiwalay tayo, kaso sabi ni mamita ay wala ka…”

“Mamita gandang gabi po.”
“O Kathy napasugod ka?”
“Si Ken po?”
“May problema ba kayong mga bata kayo? Umalis si Ken ng lasing na lasing. Kow, kayong mga bata kayo oo.”
“Umalis po? San naman daw po nagpunta?”
“Aba malay ko sa damuhong yun. Bigla-bigla na lang umalis at ibinalibag pa ang pinto pag-labas. Ano bang nangyari sa inyo mga…? Aba’t hoy Kathy hindi pa ako tapos magsalita…!”

“Hindi ko na nagawang sagutin ang mamita, hinanap agad kita sa lahat ng mga katropa mo. Lahat sila ay hindi alam kung san ka nagtungo. Kinakabahan nako.”

“Magpapakamatay ako….”

“Paulit-ulit na parang echo kong naririnig ang huli mong salita sa akin. Para akong sirang nagtatatakbo. Umiiyak, kinakabahan.”


“Baket hindi mo ko tinawagan? Isang tawag lang naman ako Kathy. Mauunawaan naman kita.”


“Hindi ko dinala ang cellphone ko. Nung mga oras na yun ay wala akong nais gawin kundi ang puntahan ka kaya iniwan ko sa bahay ang telepono ko. Ayokong makausap si mommy, alam kong hindi nya titigilan ang kakatawag sa akin kaya iniwan ko ito. Nag-iwan na lang ako ng mensahe sa kayang nag-sasabing hindi kita pupuntahan, na gusto ko lang ng time mag-isa at huwag ka nyang tatawagan ganun din ang inay mo. Itong gamet ko ngayon ay ibinigay ng pulis sa akin para daw ma-contact ako just in case may mangyari.“


“Ospital nung una, ngayon naman ay pulis? Ano bang nangyari Kathy, naguguluhan na ko. Baket kelangan mo magpunta ng ospital at baket may involve na pulis?”


“Patapusin mo muna kasi akong magsalita Ken. Sa kahahanap ko sa’yo ay hindi ko na namamalayang kung san-san na ko nakarating. Hanggang sa pagtawid ko ng highway ay hindi ko na napansin ang pagdating ng isang kot...”
“Naaksidente ka Kathy? Ok ka na ba? San ka nasaktan?“ pag-aalala kong tanong habang iniisa-isang icheck ang parte ng kanyang katawan.


“Ano ba Ken? I’m ok. Hindi ako ang naaksidente. Makinig ka muna kasi.“


“Ok sige pasensya.“


“Isang kotse nga ang malapit ng sumalpok sa akin. Laking gulat ko nang lumiwanag ang aking harapan, hindi na ako nakagalaw, napapikit na lang ako. Akala ko ay katapusan ko na Ken. Pagmulat ng mata ko ay nakita ko na lang ang isang kotseng nakasalpok sa poste ng meralco. Marahil ay iniwasan ako nito. Nanlambot ako. Pinilit kong ini-hakbang ang aking mga paa papalapit sa kotse. Kitang-kita ko ang isang taong tumilapon palabas ng sasakyan.“
 
“Homaygad, nangyayari pala ito sa totoong buhay. Nakakapangilabot naman ang istorya mo Kathy.“

“Hindi ko alam ang aking uunahin. Ang iligtas ka sa pagpapakamatay o ang iligtas ang taong naaksidente ng dahil sa akin. Dalawa kayong pwedeng mamatay sa mga oras na yun ng dahil sa kagagawan ko. Naguluhan ako, pero sa huli ay nakita ko ang sarili kong nasa ospital kasama ang isang taong duguan.“

Hindi na namin namalayan nasa tapat na pala kame ng operating room ng mga oras na yun. Nakita namin ang labas-pasok na mga nurse at doctor sa kwarto. Banaag ko kay Kathy ang pag-aalala.

“Doc ano pong nangyari?” tanong ni Kathy ng macorner nya ang isang lumabas na doctor.

“Bumaba ang kanyang vitals kaya agad ka namin tinawagan. Isinagawa naman agad ang operation na kinakailangan.” Sagot ng lalaking doctor.


“Kamusta naman po sya ngayon?”
“Miss ginagawa namin ang lahat ng aming makakaya.” Yun na ang huling sinabi ng doctor bago muling pumasok sa loob ng kwarto.

Parang turumpo sa pag-ikot si Kathy. Banaag sa kanyang mukha ang matinding pag-aalala.

“Kasalanan ko lahat Ken! Kasalanan ko! Kundi dahil sa akin ay hindi sya mapupunta sa ganitong sitwasyon.” Humahagul-gol na sabi ni Kathy.

“Huminahon ka nga Kathy wala kang kasalanan. Kaya nga aksidente eh. Walang may gusto sa mga nangyari” Pang-aalo ko sa kanya.


“Commatose sya mula pa ng ipinasok ko sya dito. Tumama ang kanyang ulo sa poste ng meralco. Ganun kalakas ang impact ng aksidente na sya mismo ay tumilapon palabas. Kinailangan ko munang hintayin ang report ng doctor bago ko sana sya iwan dito sa ospital. Feeling ko lahat ay kasalanan ko...“

“Miss kaano-ano mo ang pasyente?“
“Wala po mamang pulis. Tamang ako lamang po ang nakakaski sa aksidente. Kaya ako din po ang nagdala sa kanya dito sa ospital.”
“Sigurado po ba kayo?”
“Opo.”
“Wala kasi kameng mahanap na identification card sa lugar ng aksidente at mismong sa biktima upang malaman ang pagkakakilan-lan nito. Sa ngayon ay chinicheck pa namin ang rehistro ng naaksidenteng sasakyan upang makakuha ng lead kung sino man ang biktima.“
“Ganun po ba? Paano po ang pamilya nya?“
“Naisin man nating matawagan ang kanyang pamilya, wala naman tayong lead. Maski ang cellphone na nakita namin sa pinangyarihan ng aksidente ay wala naman kahit anong laman. Ni isang contact, text o tawag ay wala. Sa ngayon miss, ikaw muna ang magiging contact namin at ng ospital na ‘to tungkol sa kaso nya.”
“Si-sige po. Pero pwede po ba akong umalis sandali ng ospital? May pupunthan lang po ako?“
“Pwede naman, pero kelangan namin ang contact number mo para matawagan ka namin ano man ang mangyari.“
“So-sorry po sir, wala po akong dalang cellphone ngayon. Na-naiwala ko po ata nung ihatid ko ang biktima dito sa ospital. Sa katarantahan marahil ay naiwan ko o nahulog ko somewhere.“
“Ah ganun ba? Sige miss, ito ang isang cellphone. You need to carry this everytime para matawagan ka agad namin. Huwag na huwag mong papatayin ito dahil ikaw lang ang nag-iisa naming saksi sa nangyari.”
“Yes sir.”
“Ok. Hanggang dito na lang muna ang aming investigation. We’ll contact you for further details or questions.”

Pagsasadetalye ni Kathy.


“So ibig sabihin ay naging obligasyon mo na sya matapos ang aksidente?“


“Oo Ken. Pero hindi pa rin nawawala ang pag-aalala ko sayo. Ang pagpapakamatay mo. Kinaumagahan ay pumunta ako sa bahay nyo. Laking tuwa kong makitang walang burol na nagaganap sa tapat nyo. Ibig sabihin kasi nito’y buhay ka pa.”
“Muntik na Kathy, konting-konti na lang. Kundi lang dahil sa isang… Pero baket hindi ka tumuloy sa bahay.“ muntik ko na masabi ang aking mystery caller. Ayoko naman syang bigyan ng isipin pa na ipagpapalit ko na sya.


“Nakatanggap kasi ako ng tawag mula sa mga pulis kaya agad akong napasugod sa prisinto...“

“Miss, as per our investigation. Lalaki ang may ari ng sasakyang naaksidete. Napaglaman din naming pinaghahanap na nga ito mula pa ng mawala kahapon. Malinaw na ngayon ang lahat na carnap ang naaksidenteng kotse.”
“Carnap ho? Wala naman po sa itsura nya ang carnaper. Pero ibig sabihin din po ba nito ay wala na po tayong tsansang malaman ang pagkakakilan-lan ng biktima ? Wala na rin chance na mahanap natin ang kanyang pamilya?“
“May mga pwede pa naman paraan miss, kaya lang it will still take time. Kaya ipagpaumanhin mong kelangan ka pa rin namin para sa ikalulutas ng akisidenteng ito.”
“Naiintindihan ko po.”

“Yung cellphone? Diba mo may cellphone yung biktima?” pagputol ko sa kwento nya.


“Oo, pero walang kahit ni isang tawag Ken, simula pa kahapon.”



Chapter 12

Ilang oras na rin ang lumipas ngunit wala paring ni isang doctor ang lumabas mula sa operating room. Nakatulog na rin sa tabi ko si Kathy. Pagod na pagod ito. Baket hindi ko sya nagawang maintindihan noon? Ganito na pala ang pinagdadaanan nya ngayon. Awang-awa ako sa babaeng mahal ko.

Nasa kasarapan pa ako ng pagtitig sa kanya ng mapansin kong bumukas na ang pinto ng operating room. Maya-maya ay may lumabas ng doctor.

“Kathy? Lumabas na si doc.” Pag-gigising ko kay Kathy.

Naalimpungatan pa si Kathy, ngunit ng makita nya ang doctor ay agad itong napabalikwas.

“Doc kamusta po?“ agad nitong tanong.


“Ginawa namin ang lahat ng aming makakaya miss pero…hindi na nya kinaya ang situasyon. Napakarame ng dugong nawala sa kanya. I am sorry but patay na sya.”
Hindi man kaano-ano ay nakita ko ang kalungkutan sa mga mata ni Kathy. Marahil ay dahil sinisisi nya ang sarili sa mga nangyari. Niyakap ko sya upang aluhin. Pero katulad nya ay ewan kung baket nakaramdam din ako ng panghihinayang at lungkot.

“Miss Kathy?“ pagbati mula sa nurse sa kanyang likuran.
“Dahil kayo po ang lumalabas na guardian ng biktima, sa inyo ko na rin po papipirmahan ang mga papers na ‘to. Pati po palang itong mga gamet nya ay i-turn over ko na po sa inyo.”


“Ah oo si-sige.”

Matapos i-sign ni Kathy ang mga papeles na nirequire ng ospital na pirmahan nya ay inaya nya akong pumasok sa loob ng kwarto ng biktima. Hindi ko naman ito kakilala kaya hindi na ako sumama sa kanya.

Kring Kring!! Kring Kring!!

Tinignan ko ang aking selpown. Muntik ko ng makalimutan ang misteryosang caller ko na ito. Tinatamad na sana akong sagutin ngunit naging mapilit ang bawat pagtunog nito.

Kring Kring!! Kring Kring!!

“Hello?” bungad ko ngunit walang sagot sa kabilang linya.


“Hello? Sumagot ka nga. Wala akong panahon makipagkulitan sayo, pagod ako ngayong araw na to.“
“Hello asan ka?” sagot ng nasa kabilang linya.


“Nasa ospital ako ngayon kaya saka ka na muna tumawag.”


“Sandali. Nasa ospital ka kamo? Nasa ospital din kasi ako eh.“


“Ha? Ano ba wala akong panahon sa mga biro ngayon.“


“Hindi naman ako nagbibiro, nasa ospital din nga ako ng Tanauan.“


“Ano? Sa Tanauan? Walang biro.“


“Wala nga.”


“San ka banda?”


“Nasa likuran mo.“


“Nasa likod ko? Huwag ka nga magbiro sabi eh.“


“Hindi nga ako nagbibiro.“
Pagkakasabi nya nito’y sya naman harap ko sa aking lukuran upang masiguro lang kung nagsasabi sya ng totoo. Nanlaki ang mga mata ko sa aking nakita.

“Ka-ka-Kathy ikaw?“ pagtataka kong tanong ng makita ko syang may hawak ng selpown na nakatapat sa tenga. Mayayamot ba ako dahil pinagtripan nya ko o hindi dahil baka may dahilan sya kung baket nya to ginawa.

“Hindi ako Ken.“ Sagot nito

“Anong hindi ikaw?“ taka kong tanong.

“Hindi ko cellphone ito, cellphone nya.“ sabay tingin sa pintuan ng emergency room.


“Anong ibig mo sabihin? Niloloko mo ba ako?”
“Hindi Ken.” Sabay abot nya sa akin ng cellphone at iba pang gamit ng biktima. “Ibinigay yan sa akin ng nurse kanina. Alam ko at alam namin lahat dito na walang ni isang laman yang phone, kaya wala nga kame matawagan nung maaksidente sya. Laking taka ko na lang ng buksan ko ito, nakita ko ang dialed numbers nya, iisa lang ang numero. Sinubukan kong tawagan, baka kamag-anak nya ito. Nang sumagot ang nasa kabilang linya, nabosesan ko ito kaya napalabas ako ng operating room at hindi nga ako nagkamali, ikaw nga ang kausap ko mula sa kabilang linya. “

Hindi ako makapaniwala, kalokohan ba ang lahat. ”Paanong ang commatose na yun ang tatawag sa akin. Kanina lang ay kakulitan ko sya sa telepono at sabing pupuntahan ako sa shop. Nung magpapakamatay ako, sya yung babaeng tumawag sa akin at nagligtas… Hindi Kathy, hindi ako naniniwala sa mga multo o angels.”


“Hindi ko maintindihan, paanong kakilala mo sya? O paanong nakakapag-usap kayo, pero kung ayaw mo maniwala, maari mo syang tignan sa loob.”
Hindi ko na naisip sa oras na yun si Kathy at pinasok ang operating room. Nakita ko ang isang katawang nakatakip ng puting kumot. Dahan-dahan ko itong nilapitan. Kabado kong inalis ang nakatakip na kumot. Isang babaeng hindi na halos makilala dahil sa sama ng tama sa kanyang ulo ang aking nakita.

Nakaramdam ako ng kirot sa aking puso. “Totoo bang ikaw yan?” bulong ko sa sarili. Pinagmasdan ko ang kanyang mukha. Naalala ko ang hawak kong gamit nya. Binuksan ko ang plastic at nakita ko mula dito ang isang duguang pulang bestida at isang basag na salamin. Lalo akong hindi mapaniwalaan, ngunit malinaw naman ang lahat. Sya nga ang kausap ko sa telepono ng dalawang araw na. Nakaramdam muli ako ng paninikip sa aking dib-dib ng maalala ko ang minsan sinabi nito sa akin...


“Minsan meron isang dapat mamatay para may isang mabuhay.”


-the end-













 Authors Note:

Salamat po sa lahat ng nagtyagang bumasa,senyo lahat ng papuri at palakpak.Kay boss Pula,dude salamat sa oras at panahon ng kulitan naten habang ginagawa itong istoryang ito.Hindi ko magagawa ito kung hindi dahil sayo,ikaw ang boss!!Apir,gang sa muli dude!!Much Love,Happiness sa lahat!!
xoxo



-thirdy aka Sobrangwaxxy-